1.. محمّدباقر بن محمّدتقى مشهور به علّامه مجلسى و مجلسى دوم (۱۰۳۷ - ۱۱۱۱ق) فقيه، محدّث، متکلّم، فيلسوف، مورّخ، اديب و رياضيدان، و از علماى بزرگ شيعه در قرن يازدهم هجرى است. وى در اصفهان به دنيا آمد و در همين شهر در گذشت. کمتر شخصيت شيعى است که همانند وى در ترويج و نشر معارف اهل بيت: آثار ماندگارى را خلق کرده باشد. بحار الأنوار، بزرگ‌ترين دائرة المعارف حديثى شيعه به قلم او تدوين شده است (ر.ک: لؤلؤة البحرین: ص ۳۰، الفیض القدسى: ص ۱۴۹، مرآت الأحوال جهان‏نما: ج ۱ ص ۷۹، روضات الجنات: ج ۲ ص ۸۴، ریاض العلماء: ج ۵ ص ۳۹).

2.. محمّد‌باقر سبزوارى، معروف به محقّق سبزوارى (۱۰۱۷ - ۱۰۹۰ق)، متولد روستاى ثامن از توابع سبزوار است. در اصفهان به تکميل تحصيلات پرداخت و در اندک زمانى، سرآمد علماى عصر خود شد و از سوى شاه عباس دوم، منصب شيخ الاسلامى را پذيرفت. از وى آثار زيادى به يادگار مانده که مهم‌ترين آنها دو کتاب کفایة الأحکام و ذخیرة المعاد فى شرح الإرشاد است. قبر او در مشهد الرضا علیه السلام و در مدرسۀ ميرزا جعفر است (ر.ک: روضات الجنات: ج ۲ ص ۶۹، ریاض العلما: ج ۵ ص ۴۵، أمل الآمل: ج ۲ ص ۲۵۰، مفاخر اسلام: ج ۸ ص ۲۸۱، ریحانة الأدب: ج ۵ ص ۲۴۴).

3.. شيخ يوسف بحرانى (۱۱۰۷ – ۱۱۸۶ق)، مشهور به صاحب حدائق، فقيه، محدّث و شاعر، در قريۀ ماحوز بحرين به دنيا آمد و در کربلا درگذشت. بحرانى بينش اخباریگرى معتدلى داشت. وى کتاب‌هاى فراوانى تأليف کرده است که الحدائق الناضرة مشهورترين آنها است (ر.ک: لؤلؤة البحرین: ص ۱۱۷، فارس‌نامۀ ناصرى: ج ۲ ص ۱۲۶۵ ـ ۱۵۸۷، الدرر النجفیة: ص ۴۶ ـ ۵۰).

4.. مولى عبد الله‏ بن حسين تسترى (م ۱۰۲۱ق)، عالم، فقيه، محدّث، زاهد شيعى و استاد محمّدتقى مجلسى است. وى را به بزرگى و جلالت و تقوا ستوده‏اند. از وى حاشيه و تعليقه‏هاى برخى کتب فقهى و حديثى به يادگار مانده است (ر.ک: ریاض العلماء: ج ۳ ص ۲۰۳، روضات الجنّات: ج ۴ ص ۲۹۷، أمل الآمل: ج ۲ ص ۱۵۹ ـ ۱۶۰ ش ۴۶۳).

1.. ابو منصور حسن بن زين الدين جبل‌عاملى (۹۵۹ – ۱۰۱۱ ق) معروف به صاحب معالم، فقيه، محدّث، اديب و شاعر شيعه است. معروف‌ترين آثار او کتاب‌های معالم الدین و منتقى الجمان است. وى در ۵۲ سالگى در زادگاه خود درگذشت (ر.ک: أمل الآمل: ج ۱ ص ۷۸ ش ۷۱، أعیان الشیعة: ج ۵ ص ۹۹ ش ۲۳۶، روضات الجنات: ج ۳ ص ۷۱).

2.. محمّد تقى بن مقصودعلى مجلسى مشهور به مجلسى اوّل (۱۰۰۳ ـ ۱۰۷۰ق)، فقيه، محدّث، متکلّم، مفسّر، و رجالى شيعه در قرن يازدهم است. وى در اصفهان به دنيا آمد و بيشتر عمر را صرف شرح و تبيين علوم و معارف حديثى کرد و آثار ارزشمند و ماندگارى از خود بر جاى گذاشت (ر.ک: لؤلؤة البحرین: ص ۶۰، روضات الجنّات: ج ۲ ص ۱۱۸، جامع الرواة: ج ۲ ص ۸۲، ریاض العلماء: ج ۵ ص ۴۷، أمل الآمل: ج ۲ ص ۲۵۲، ریحانة ألادب: ج ۲ ص ۱۹۸).

3.. ابو جعفر محمّدمحسن بن مرتضى، مقب به فيض کاشانى (۱۰۰۷ ـ ۱۰۹۱ق)، فقيه، محدّث متکلّم، فيلسوف، مفسّر، شاعر شيعى و متولّد کاشان است. فراوانى تأليفات ارزندۀ او در علوم گوناگون سبب شده تا چهرۀ ماندگار و ممتاز شيعه شود. کتاب الوافى، مهم‌ترين اثر حديثى اوست(ر.ک: ریاض العلماء: ج ۵ ص ۱۵، روضات الجنّات: ج ۶ ص ۹۴، أمل الآمل: ج ۲ ص ۳۰۵، جامع الرواة: ج ۲ ص ۴۲).

4.. محمد بن حسن بن على جبل‌عاملى مشغرى، معروف به شيخ حرّ عاملى (۱۰۳۳ - ۱۱۰۴ق)، فقيه، محدّث، رجالى، اديب، متکلّم و زاهد، است. وى در مَشغره، به دنيا آمد و پس از سى و يک سال اقامت در مشهد رضوى درگذشت. وى بيش از هفتاد عنوان کتاب در موضوعات مختلف تأليف کرده است که معروف‌ترين آن وسائل الشیعه است (ر.ک: قصص العلماء: ص ۳۲۴، أمل الآمل: ج ۱ ص ۱۴۱، ۱۴۳، روضات الجنّات: ج ۷ ص ۱۰۰، ریحانة الادب: ج ۲ ص ۳۱، جامع الرواة: ج ۲ ص ۹۰، أعیان الشیعة: ج ۲ ص ۴۹۴).