۱۹۰.الکافیـ به نقل از محمد بن نعمان یا دیگری، از امام صادق علیه السلام ـ: امام علی علیه السلام در خطبه روز جمعهاش فرمود: «ستايش، خداى را که سزامند ستايش و صاحب آن است، و منتهاى ستايش و جايگاه آن است. آغازگر است و ابداع کننده، شکوهمندترين است و بزرگترين، و ارجمندترين و گرامىترين. کبريایی منحصر به اوست و نعمتها مختصّ اوست. با عزّتش چیره است و با قهرش تسلُّط دارد و به نيرويش توانمند است و به قدرتش استيلا دارد و به جبروتش بر هر چيزى برترى دارد. به نواخت و نيکىاش ستوده مىشود و با دهِش و سودرسانىهاى بسيارش، مورد لطف قرار مىدهد و روزىاش را مىگسترانَد و نعمتهايش را سرشار مىگردانَد. او را بر موهبتهايش و نعمتهاى پياپىاش مىستاييم؛ ستايشى که باعظمتِ شُکوه او هموزنى کند و با اندازه نعمتهاى او و کبريايش برابرى نمايد. گواهی میدهم که معبودى جز خدا نيست. یکتا و بیهمتاست. آن که در نخستین بودنش دیرین و قدیم است و در هميشگى بودنش با سیطره. آفریدگان در برابر یگانگی و پروردگاری و ازلی بودن دیرپای او فروتن اند و در مقابل دوام ابدی او گردنگذار. گواهی میدهم که محمّد صلی الله علیه و اله بنده و فرستاده و برگزیده او از میان آفریدگان اوست. با دانش خویش او را انتخاب کرد و برای وحی خود، او را برگزید و وی را امین سرّش قرار داد و برای خلقش او را پسندید و برای کار بزرگش و برای روشنیبخشی به نشانههای دین و راههایش و به عنوان کليد وحیاش و گشایندهٔ در رحمتش او را فراخواند. او را در زمان نيامدن پيامبران و کسادی دانش و اختلاف ملّتها و گمراهی از حق و نشناختن پروردگار و