۲.حرمت: برخى مشاغل و پيشهها به سبب دارا بودن ويژگى ناپسند در اصل شغل، يا لوازم آن، حرام شمرده شدهاند. ملاك اصلى در حرمت اين پيشهها، فسادآور بودن آنها است.۱
۳.كراهت: در روايات اهل بيت عليهمالسلام، برخى از پيشهها به سبب آسيب زدن به روح انسانى، يا دارا بودن احتمال خطر انحراف از خوى اسلامى و انسانى، به عنوان شغل مكروه معرفى شدهاند.۲
۴.مطلوبيت (استحباب اتخاذ): اهل بيت عليهمالسلام شغلهايى را كه انجام دادن آنها آثار تربيتى شايسته داشته، يا احتمال انحراف كمترى دارند ستودهاند.۳ براى مثال، پيامبران عليهمالسلام، چوپان، يا زارع بودهاند. اين دو عنوان را روايات ستودهاند. از سوى ديگر، تلاش فرد در راستاى برطرف كردن نيازهاى فرعى خويش، حفظ شأن و آبرو، برطرف ساختن نيازهاى فرعى خانواده كه با نام «توسعه بر عيال» از آن ياد مىشود، پيگيرى امورى كه جامعه اسلامى بدانها اهتمام دارد مىتواند به فعاليتهاى شخص رنگ الهى زده و آنها را به دايره استحباب نزديكتر سازد.
۵.اباحه (رَوا بودن): كسب و پيشهاى كه يكى از عنوانهاى چهارگانه پيشين را نداشته باشند روا و جايز شمرده مىشوند.
ب ـ احكام داد و ستد
واژه «تجارت» در اصطلاح فقيهان در معناهاى متفاوتى به كار رفته است:
۱.مطلق كسب: گاه تجارت در معناى مطلق كسب و اكتساب به كار رفته