۲۹۱. امام على عليهالسلام ـ در مناجات ـ: اى خداى من! تو را مىخوانم به سان خواندن اصرار كنندهاى كه مولايش از [دعا] خواندن او خسته نمىشود و به درگاه تو التماس مىكنم، همچون التماس كردن كسى كه در اعترافش با دليل عليه خويش، اقرار كرده است.
اى خداى من! اگر عذرى براى تبرئه از گناه، مؤثّرتر از اعتراف به آن، سراغ داشتم، همان را مىآوردم. پس با اعتراف گناهم را بر من ببخشاى و مرا از درگاهت، نوميد باز مگردان.
اى خداى من! جاى من [با اعتراف] به سوى تو براى خود مىكوشد تا او را ببخشايى و دهانهاى [آرزوى] خود را به سوى نگاهى از سوى تو كه استحقاق آن را هم ندارد، گشوده است. پس آنچه را از تو درخواست دارد، به او اهدا كن و آنچه را از تو تقاضا مىكند، به او ببخش؛ كه تو كريمترينِ كريمان در برآوردن آرزوى آرزومند.
