خداى من! اگر گناهم بيمناكم مىسازد، به راستى خوش گمانىام به تو، پناهم مىدهد.
خداى من! درخواست من با درخواست گدايان، همانند نيست ؛ چون وقتى گدا را [چيزى] ندهند، از درخواست، دست مىشويد؛ ولى من در هيچ حال، از آنچه از تو درخواست مىكنم، بىنياز نيستم.
خداى من! از من خشنود باش. و اگر خشنود نيستى، از من در گذر؛ چون گاه شود كه مولا، با آن كه از بندهاش ناخشنود است، در مىگذرد.
خداى من! چگونه تو را بخوانم در حالى كه من چنينام و چگونه از تو نااميد شوم در حالى كه تو چنانى؟!
خداى من! جان من در پيشگاه تو ايستاده و توكّل نيكوى من به تو، سايهبان آن گشته است. پس تو با آن [نفس]، آنچه را شبيه توست مىزيبد، انجام دادى و مرا با عفو گذشتت پوشاندى.۱
۲۹۰.امام على عليهالسلام ـ در مناجات ـ: خداى من! بخشندگى تو آرزويم را گسترانيده و قدردان بودنت، عمل مرا پذيرفته است. پس مرا هنگام فرا رسيدن اجلم با
