۲۸۱. امام باقر عليهالسلام: هيچ كس نيست كه ظلم و ستم كند، مگر اين كه به خاطر آن خداوند او را در جانش و مالش تلافى مىكند؛ امّا ستمى كه ميان او و خداست، هر گاه توبه كند، خداوند او را مىآمرزد.۱
۲۸۲.الكافىـ به نقل از على بن ابى حمزه ـ: دوستى داشتم كه از منشيان بنى اميّه بود. به من گفت: از امام صادق عليهالسلام برايم اجازه ملاقات بگير.
من از امام عليهالسلام اجازه خواستم و ايشان، اجازه داد. چون به حضور ايشان رسيد، سلام كرد و نشست و سپس گفت: قربانت گردم ! من در ديوان اين جماعت، كار مىكردم و از دنياى آنان، به مال و منال فراوانى رسيدهام و براى به دست آوردن آن، چشم بر هم نهادم (به حلال و حرام، توجّهى ننمودم).... آيا راهى براى بيرون آمدن از اين [وضع] برايم هست؟
فرمود: «اگر برايت بگويم، انجام مىدهى؟».
گفت: انجام مىدهم.
فرمود: «از هر آنچه در ديوانِ آنها به دست آوردهاى، خارج شو. كسانى را [از صاحبان اموال] كه مىشناسى، مالشان را به آنها باز گردان و كسانى را كه نمىشناسى، از طرفشان صدقه بده. من نيز ضمانت مىكنم كه خداوند عز و جل، بهشت را به تو بدهد».
مرد جوان، مدّتى طولانى سرش را پايين انداخت [و به تأمّل پرداخت]. سپس گفت: قربانت گردم ! چنين مىكنم.
ابن ابى حمزه گفت: آن جوان با ما به كوفه باز گشت و چيزى بر روى زمين
