از اين رو خطاب به اهل ايمان مىفرمايد:
«يَأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُواْ تُوبُواْ إِلَى اللَّهِ تَوْبَةً نَّصُوحًا عَسَى رَبُّكُمْ أَن يُكَفِّرَ عَنكُمْ سَئِّاتِكُمْ وَ يُدْخِلَكُمْ جَنَّتٍ تَجْرِى مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَرُ.۱
اى كسانى كه ايمان آوردهايد ! به سوى خدا توبه كنيد، توبهاى نصوح. اميد است [با اين كار،] پروردگارتان، گناهانتان را ببخشد و شما را در باغهايى از بهشت كه نهرها از زير درختانش جارى اند، وارد كند».
نصوح، از ريشه «نُصح» گرفته شده و توبه نصوح، توبه خالص، صحيح، صادق، محكم و خالى از هر گونه نقص و خلل است.۲
گفتنى است كه توبه با اين اوصاف، داراى درجات و مراتب مختلف است. هر چه ندامتِ توبه كننده بيشتر باشد، توبه آثار و بركات بيشترى در ظاهر و باطن و زندگى مادّى و معنوى انسان خواهد داشت.
كمترين درجه توبه نصوح، اين است كه توبه كننده، تصميم جدّى مىگيرد كار زشتى را كه انجام داده، تكرار نكند. بدين جهت، بيشتر احاديثى كه توبه نصوح را تفسير كردهاند، آن را به معناى عدم بازگشت به گناه دانستهاند.۳
در مراتبِ بالاتر توبه نصوح، توبه كننده، اقدامات بيشترى را براى پاكسازى خود از كدورتهاى گناه انجام مىدهد، مانند: گرفتن روزه۴ و
