۲۶۷. تهذيب الأحكامـ به نقل از سكونى از امام صادق عليه‏السلام از پدرش عليه‏السلام ـ: رباخوارى را نزد على عليه‏السلام آوردند. از او خواست توبه كند و او توبه كرد. امام عليه‏السلام رهايش كرد رفت. سپس فرمود: «رباخوار را بايد از رباخوارى توبه داد، همان گونه كه از شرك، توبه داده مى‏شود».^۱

۲۶۸.امام صادق عليه‏السلام: خداوند، هيچ حلال و حرامى را نيافريد، مگر اين كه آن چيز همانند خانه، حدودى دارد. آنچه در محدوده خانه است، جزء خانه است، حتّى ديه جراحت و غيرجراحت، و تازيانه [كامل] و نصف تازيانه. مردى، مدّتى ربا مى‏خورد. پس نزد امام باقر عليه‏السلام رسيد و از ايشان در اين باره پرسيد. امام عليه‏السلام به او فرمود: «راه خلاص تو در كتاب خدا آمده است. خداوند مى‏فرمايد: «پس هر كس اندرزى از جانب پروردگارش به او رسيد و [از رباخوارى]باز ايستاد، آنچه گذشته، از آنِ اوست».... اندرز، همان توبه است. چون از تحريم ربا اطّلاع نداشته و بعد از آن، مطّلع شده است. پس آنچه در گذشته گرفته، حلال است و آنچه باقى مانده [و هنوز نگرفته است]، بايد از گرفتن آن خوددارى كند.^۲

حديث

۲۶۴.امام باقر عليه‏السلام يا امام صادق عليه‏السلام ـ در باره فرموده خداى عز و جل: (پس، هر كس اندرزى از جانب پروردگارش بدو رسيد و [از رباخوارى] باز ايستاد، آنچه گذشت، از آنِ اوست) ـ: مقصود از اندرز، توبه است.^۱

۲۶۵.تهذيب الأحكامـ به نقل از محمّد بن مسلم ـ: مردى از اهالى خراسان، خدمت امام باقر عليه‏السلام رسيد. او از راه رباخوارى، مال بسيار گِرد آورده بود و از فقيهان، كسب تكليف كرده و آنها گفته بودند توبه‏ات پذيرفته نيست، مگر اين كه حقّ مردم را به آنها برگردانى. پس نزد امام باقر عليه‏السلام آمد و داستان را براى ايشان گفت. امام باقر عليه‏السلام به او فرمود: «پاسخ تو در كتاب خدا آمده است: (پس، هر كس، اندرزى از جانب پروردگارش به او رسيد و [از رباخوارى]باز ايستاد، آنچه گذشته، از آنِ اوست و كارش به خدا واگذار مى‏شود) ؛ اندرز، يعنى توبه.^۲

۲۶۶.امام صادق عليه‏السلام: توبه، پاك كننده از آلودگى گناه است. خداوند مى‏فرمايد: (اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد! از خدا بترسيد و اگر مؤمنيد، آنچه را از ربا باقى مانده است، وا گذاريد) تا فرموده (ستم نمى‏بينيد). پس، خداوند بندگانش را به توبه فرا خوانده و براى اين كار به آنها وعده پاداش داده است. بنا بر اين، هر كس از آنچه خداوند بدان فرمان داده است، يعنى توبه، سرپيچى كند، خداوند بر او خشم گيرد و آتش [دوزخ]براى او اولى و سزاوارتر باشد.^۳