آورد. از كارش پشيمان و نادم است كه چرا ۲۰۰ سكه را كسب نكرده است.
از طرفى توبه، يكى از عبادات بزرگ است. خداوند در قرآن مجيد، مؤمنان راستين را چنين توصيف مىكند:
«الصَّبِرِينَ وَالصَّدِقِينَ وَالْقَنِتِينَ وَالْمُنفِقِينَ وَالْمُسْتَغْفِرِينَ بِالْأَسْحَارِ»۱ ؛
آنان شكيبايند و راست گو ؛ همواره اطاعت پيشهاند و انفاق گر و سحرگاهان، به استغفار مىپردازند.
و در جاى ديگر چنين مىفرمايد:
«إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِى جَنَّتٍ وَ عُيُونٍ * ءَاخِذِينَ مَا ءَاتَاهُمْ رَبُّهُمْ إِنَّهُمْ كَانُواْ قَبْلَ ذَ لِكَ مُحْسِنِينَ * كَانُواْ قَلِيلاً مِّنَ الَّيْلِ مَا يَهْجَعُونَ * وَ بِالْأَسْحَارِ هُمْ يَسْتَغْفِرُونَ»۲ ؛
به يقين، پرهيزگاران در باغهاى بهشت و در ميان چشمهها قرار دارند، و آنچه پروردگارشان به آنها بخشيده دريافت مىدارند، زيرا پيش از آن (در سراى دنيا) از نيكوكاران بودند ! آنها كمى از شب را مىخوابيدند، و در سحرگاهان استغفار مىكردند».
بنا بر اين آيات، قرآن مجيد توبه و استغفار را عمل بهترين مؤمنان و شب زنده داران و متقيان معرفى كرده است. آرى، اگر به حقيقت توبه نظر كنيم، آن را زيباترين جلوه خضوع و خشوع و اظهار تذلل و زارى و اعتراف به قصور و تقصير بندهاى بى نهايت كوچك، در برابر آفريدگارى بى نهايت بزرگ مىيابيم. از اين رو، شايسته است كه اولياى الهى، بهتر و بيشتر از همگان، اين دعوت الهى را لبيك گويند و در تمام حالات خود، بر توبه و استغفار
