يافتند و جامه خدمت‏گزارى به تن كردند.^۱

۲۵۶.الكافىـ به نقل از ابن ابى عمير از يكى از شيعيان در حديثى كه سندش را به معصوم عليهم‏السلام رسانده است ـ: خداى عز و جل سه ويژگى به توبه‏كنندگان داده است كه اگر يكى از آنها را به همه اهل آسمان‏ها و زمين دهد، به سبب آن، نجات مى‏يابند: [اوّل] فرموده است: «خدا توبه‏كنندگان و پاكيزگان را دوست مى‏دارد»^۲ و كسى كه خداوند، او را دوست بدارد، عذابش نمى‏كند، و [دوم] فرموده است: «كسانى كه عرش [خدا] را حمل مى‏كنند و آنها كه پيرامون آن‏اند، به سپاس پروردگارشان، تسبيح مى‏گويند و به او ايمان دارند و براى كسانى كه به خدا گرويده‏اند، طلب آمرزش مى‏كنند. پروردگارا! رحمت و دانش تو بر هر چيز، احاطه دارد. كسانى را كه توبه كرده و راه تو را دنبال كرده‏اند، ببخش و آنها را از عذاب آتش، نگه دار. پروردگارا ! آنان را در باغ‏هاى جاويد كه وعده‏شان داده‏اى، با هر يك از پدران و همسران و فرزندانشان كه به صلاح آمده‏اند، داخل كن؛ زيرا كه تو ارجمند و حكيمى. آنان را از بدى‏ها نگه دار و هر كه را در آن روز از بدى‏ها نگه دارى، البته رحمتش كرده‏اى و اين، همان كاميابى بزرگ است»^۳، و [سوم] فرموده است: «و كسانى كه با خدا معبودى ديگر نمى‏خوانند و كسى را كه خدا [خونش را]حرام كرده است، جز به حق نمى‏كشند، و زنا نمى‏كنند، و هر كس اينها را انجام دهد، سزايش را دريافت خواهد كرد. براى او در روز قيامت، عذاب دوچندان مى‏شود و پيوسته در آن

۲۵۴. امام على عليه‏السلام: همانا خداى، بندگانش را كه اعمال ناشايست مرتكب شوند، به كاستن ميوه‏ها و نگه داشتن بركت‏ها از ايشان و فرو بستن گنجينه‏هاى خير به روى آنان، مى‏آزمايد تا توبه كننده، توبه كند، گناهكار از گناه باز ايستد، پند گيرنده، پند گيرد و آن كه اراده گناه كرده، منصرف شود. خداوند، آمرزش خواستن را سبب فراوانىِ روزى و رحمت بر آفريدگان قرار داده كه مى‏فرمايد: «از پروردگارتان آمرزش بخواهيد كه او بسيار آمرزگار است تا [باران] آسمان را بر شما پى در پى فرستد و شما را به مال‏ها و فرزندان، يارى كند و به شما بوستان‏ها دهد و برايتان جوى‏ها پديد آورَد»^۱. پس خداوند رحمت كند كسى را كه به توبه روى آورد و از خطاهاى خود، بخشش طلبد و پيش از مرگ، براى خود كارى بكند !^۲

۲۵۵.امام زين العابدين عليه‏السلام ـ در مناجاتش معروف به مناجات صغرى (كوچك‏تر) ـ: بار خدايا ! بر محمّد و خاندانش، درود فرست و ما را از كسانى قرار ده كه درختان گناهان را در برابر ديدگان دل خود نشاندند و با آب توبه، آبيارى‏شان كردند، تا آن كه ميوه پشيمانى برايشان به بار آورْد. در نتيجه، ايشان را از نهان‏هاى عالم بالا، آگاه ساختى و از ترس‏ها و اندوه‏ها و غصه‏ها و غم‏ها ايمنشان گردانيدى تا در آيينه فكر نگريستند. پس به هوشيارى بزرگى دست