۴ / ۴
توبه بهلول كفندزد
قرآن
«وَالَّذِينَ إِذَا فَعَلُواْ فَحِشَةً أَوْظَلَمُواْ أَنفُسَهُمْ ذَكَرُواْ اللَّهَ فَاسْتَغْفَرُواْ لِذُنُوبِهِمْ وَمَن يَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلاَّ اللَّهُ وَلَمْ يُصِرُّواْ عَلَى مَا فَعَلُواْ وَهُمْ يَعْلَمُونَ ؛۱ و آنها كه وقتى مرتكب عمل زشتى شوند، يا به خود ستم كنند، به ياد خدا مىافتند و براى گناهان خود، طلب آمرزش مىكنند ـ و كيست جز خدا كه گناهان را ببخشد؟ ـ و بر گناه، اصرار نمىورزند، با اين كه مىدانند [كه گناه است]».
حديث
۱۹۶.الأمالى، صدوق ـ به نقل از عبد الرحمان بن غنم دوسى ـ: مُعاذ بن جبل، گريان نزد پيامبر خدا صلىاللهعليهوآله آمد و سلام كرد. جوابش را داد. سپس فرمود: «چرا گريه مىكنى، اى مُعاذ؟».
گفت: اى پيامبر خدا! جوانى تَر و تازه و خوش آب و رنگ و خوشچهره، دَم در است و بر جوانىاش همچون مادر فرزند مرده، گريه مىكند و اجازه ورود مىخواهد. پيامبر صلىاللهعليهوآله فرمود: «آن جوان را نزد من آر، اى مُعاذ!». مُعاذ، او را خدمت پيامبر صلىاللهعليهوآله آورد. جوان، سلام كرد و پيامبر صلىاللهعليهوآله جواب سلامش را داد و فرمود: «چرا گريه مىكنى اى جوان؟». گفت: چگونه گريه نكنم، در حالى كه مرتكب گناهانى شدهام كه اگر خداى عز و جل براى برخى از آنها مؤاخذهام كند، مرا به آتش دوزخ مىبَرَد؟ فكر مىكنم خداوند، به زودى مرا براى آنها مؤاخذه كند و هرگز مرا نيامرزد.
پيامبر خدا صلىاللهعليهوآله فرمود: «آيا چيزى را شريك خدا قرار دادهاى؟». گفت: پناه مىبرم به خدا كه چيزى را شريك پروردگارم سازم. فرمود: «آيا قتل نفس
