۳۸۷.پیامبر خدا صلی الله علیه و آله: آن که در هنگام خطبه خواندن امام حرف می‏زند، همچون چارپایی است که کتاب‌هایی را حمل می‏کند، و هر کس [که سخن گفتن او حتی در این حد باشد] که به دیگری بگوید: "ساکت باش”، نماز جمعه‏ای [پذیرفته] برای او نیست.

۳۸۸.امام علی علیه السلام: در حین خطبه خواندن امام، هیچ سخنی نباید گفت و نه به اين سو و آن سو روی گرداند جز آن مقدار که در نماز ‏ مُجاز است. نماز جمعه، تنها چون دو خطبه دارد، دو رکعتی قرار داده شده که جایگزین دو رکعت پایانی است. پس آن [دو خطبه] نیز تا وقتی که امام جمعه به زیر آید، نماز است.

۳۸۹.امام صادق علیه السلام: وقتى امام در روز جمعه خطبه مى‏خوانَد، سزاوار نیست کسی سخن بگويد، تا امام خطبه‏اش را تمام کند. وقتى دو خطبه را به پايان رسانْد، در فاصله آن تا اقامه نماز مى‏تواند صحبت کند.

۳۹۰.امام صادق علیه السلام: سخن گفتن شخص در فاصله میان پایان یافتن خطبه امام تا اقامه نماز، اشکالی ندارد، و صدای قرائت [امام] را بشنود یا نشنود، برایش کفایت می‏کند.

۳۸۷.رسول الله صلی الله علیه و آله: مَن تَكَلَّمَ يَومَ الجُمُعَةِ وَالإِمامُ يَخطُبُ فَهُوَ كَمِثلِ الحِمارِ يَحمِلُ أسفاراً، وَالَّذي يَقولُ لَهُ: "أنصِت” لَيسَ لَهُ جُمُعَةٌ^۱.

۳۸۸.الإمام علي علیه السلام: لا كَلامَ والإمامُ يَخطُبُ، ولَا اِلتفاتَ إلّا كَمايَحِلُّ فِي الصَّلاةِ، وإنَّما جُعِلَتِ الجُمُعَةُ رَكعَتَينِ مِن أجلِ الخُطبَتَينِ جُعِلَتا مَكانَ الرَّكعَتَينِ الأخيرَتَينِ، فَهِيَ صَلاةٌ حَتّى يَنزِلَ الإِمامُ^۲.

۳۸۹.الإمام الصادق علیه السلام: إذا خَطَبَ الإِمامُ يَومَ الجُمُعَةِ فَلا يَنبَغي لِأَحَدٍ أن يَتَكَلَّمَ حَتّىٰ يَفرُغَ الإِمامُ مِن خُطَبتِهِ، فَإِذا فَرَغَ الإِمامُ مِن خُطبَتَينِ تَكَلَّمَ ما بَينَهُ وبَينَ أن تُقامَ الصَّلاةُ^۳.

۳۹۰.عنه علیه السلام: لا بَأسَ أن يَتَكَلَّمَ الرَّجُلُ إذ فَرَغَ الإمامُ مِنَ الخُطبَةِ يَومَ الجُمُعَةِ ما بَينَهُ وبَينَ أن تُقامَ الصَّلاةُ، وإن سَمِعَ القَراءَةَ أو لَم يَسمَع أجزَاهُ^۴.