۳۴۸.امام باقر علیه السلام: هرگاه زمان آن فرا رسد که خداوند متعال، خلق را بر ‏انگیزد، روزها را می‏آورند. مردم، آنها را با نام و آرایه‏هاشان می‏شناسند. پیشاپیش آنها روز جمعه است؛ با نوری تابان و دیگر روزها به دنبال آن اند. گویی عروسی ارجمند و با‌وقار است که به سوی [همسر] عاقل و توانگری برده می‏شود. روز جمعه، شاهد و نگه دارنده کسانی است که به سوی نماز جمعه پیشی گرفته‏اند. سپس مؤمنان بر پایه شتافتنشان به نماز جمعه، وارد بهشت می‏شوند.

۳۴۹.امام باقر علیه السلام: هنگامی که روز جمعه فرا رسد، فرشتگان مقرّب همراه با کاغذهایی نقره‏ای و قلم‏هایی طلایی نازل می‏شوند و بر درگاه‏ مساجد، بر صندلی‏هایی از نور می‏نشینند و مردم را به ترتیب حضورشان، اوّل و دوم می‏نویسند تا آن که امام حاضر شود. هنگامی که امام حضور یافت، دفترهای خود را می‏‏بندند. آنها در هیچ روزی جز روز جمعه نازل نمی‏شوند.

۳۵۰.الکافىـ به نقل از جابر جعفی ـ: امام باقر علیه السلام صبح روزهاى جمعه، آن گاه که خورشيد به اندازه يک نيزه برآمده بود، ره‌سپار مسجد مى‏شد و چون ماه رمضان مى‏شد، پيش از آن مى‏رفت و مى‏فرمود: "فضيلت جمعه‌هاى ماه رمضان بر جمعه‌هاى ديگر ماه‌ها، همچون فضيلت ماه رمضان بر ماه‏هاى ديگر است”.

۳۴۸.الإمام الباقر علیه السلام: إِذا كانَ حينُ يَبعَثُ اللَّهُ تَعالَى الخَلقَ اُتِيَ بِالأَيَّامِ تَعرِفُهَا الخَلائِقُ بِاسمِهَا وَ حِليَتِها، يَقدَمُهَا يَومُ الجُمُعَةِ لَهُ نُورٌ سَاطِعٌ تَتبَعُهُ سَائِرُ الأَيَّامِ، كَأَنَّهَا عَرُوسٌ كَرِيمَةٌ ذَاتُ وَقَارٍ تُهدى إِلى ذي حُلُمٍ و يَسارٍ، ثُمَّ يَكونُ يَومُ الجُمُعَةِ شَاهِداً و حافِظاً لِمَن سارَعَ إِلَى الجُمُعَةِ، ثُمَّ يَدخُلُ المُؤمِنونَ الجَنَّةَ عَلَى قَدرِ سَعيِهِم إِلَى الجُمُعَةِ^۱.

۳۴۹.عنه علیه السلام: إذا كانَ يَومُ الجُمُعَةِ نَزَلَ المَلائِكَةُ المُقَرَّبونَ مَعَهُم قَراطيسُ مِن فِضَّةٍ وأقلامٌ مِن ذَهَبٍ، فَيَجلِسونَ عَلىٰ أبوابِ المَسجِدِ عَلىٰ كَراسيَّ من نورٍ، فَيَكتُبونَ النّاسَ عَلىٰ منازِلِهِم الأَوَّلَ وَالثّانِيَ حَتّىٰ يَخرُجَ الإِمامُ، فَإِذا خَرَجَ الإِمامُ طَوَوا صُحُفَهُم، ولا يَهبِطونَ في شَيءٍ مِنَ الأَيّامِ إلّا في يَومِ الجُمُعَةِ^۲.

۳۵۰.الکافي عن جابر الجعفي: كانَ أبو جَعَفرٍ علیه السلام يُبَكِّرُ^۳ إلَى المَسجِدِ يَومَ الجُمُعَةُ حينَ تَكونُ الشَّمسُ قَدرَ رُمحٍ، فَإِذا كانَ شَهرُ رَمَضانَ يَكونُ قَبلَ ذٰلِكَ، وكانَ يَقولُ: إنَّ لِجُمَعِ شَهرِ رَمَضانَ عَلىٰ جُمَعِ سائِرِ الشُّهورِ فَضلاً كَفَضلِ شَهرِ رَمَضانَ عَلىٰ سائِرِ الشُّهورِ^۴.