۳۴۶.پیامبر خدا صلی الله علیه و آله: هر گاه روز جمعه فرا رسد، پرچم‏های ستایش [پروردگار] به فرشتگان سپرده می‏شود تا در هر مسجدی که در آن، نماز جمعه بر پا می‏شود، حضور یابند. جبرئیل، خود در مسجد الحرام حاضر می‏شود. با هر فرشته‏ای دفتری است. چهره‏هاشان چون ماه شب چهارده می‏درخشد. با خود قلم‏ها و کاغذهایی نقره ای، به همراه دارند. [نام] مردم را به ترتیب حضورشان می‏نویسند: آن که پیش از امام حضور یابد، از پیشگامان نوشته می‏شود و آن که پس از حضور امام بیاید، به عنوان حاضر در خطبه ثبت می‏شود و آن که در اثنای نماز بیاید، به عنوان حاضر در نماز نوشته می‏شود. و هنگامی که امام، نماز را به پایان می‏بَرَد، فرشتگان به چهره‏ حاضران می‏نگرند. اگر کسی را که پیش از آن، از پیشگامان بوده است نیابند، می‏گویند: پروردگارا! فلانی را نمی‏یابیم و نمی‏دانیم امروز چه چیزی وی را [از حضور در نماز جمعه] باز داشته است؟ اگر او را میرانده‏ای، رحمتش فرمای و اگر بیمار است، شفایش دِه و اگر در سفر است، همراهانش را شایسته گردان. و فرشتگان نویسنده ـ که همراه آن فرشتگان ‏اند ـ آمین می‏گویند.

۳۴۷.پیامبر خدا صلی الله علیه و آله: هر گاه روز جمعه فرا رسد، خداوند متعال فرشتگانی را با قلم‏هایی طلایی و کاغذهایی نقره ای روانه می‏کند تا بیایند و بر در مسجد بایستند و نام کسانی را که به مسجد می‏آیند، به ترتیب بنویسند. وقتی هفتاد تن از آنها را نوشتند، می‏گویند: اینان به تعداد همان هفتاد نفری هستند که موسی از امّت خود برگزید. سپس در میان صف‏ها آنها را که غایب اند، جستجو می‏کنند و می‏گویند: فلانی کجاست؟ به آنان گفته می‏شود: وی بیمار است. می‏گویند: پروردگارا! شفایش بده تا نمازگزار جمعه باشد می‏گویند: فلانی کجاست؟ می‏گویند: به سفر رفته است. فرشتگان می‏گویند: خدایا! او را به سلامت بازگردان که او اهل نماز جمعه است. فلانی کجاست؟ می‏گویند: از دنیا رفته است و آنها می‏گویند: خدایا! از او درگذر که نمازگزار جمعه بود.

۳۴۶.عنه صلی الله علیه و آله: إذا كانَ يَومُ الجُمُعَةِ قَد دُفِعَ إلَى المَلائِكَةِ ألوِيَةُ حَمدٍ إلىٰ كُلِّ مَسجِدٍ يُجَمَّعُ فيهِ، ويَحضُرُ جِبريلُ ـ عَلَيهِ الصَّلاةُ وَالسَّلامُ ـ المَسجِدَ الحَرامَ، مَعَ كُلِّ مَلَكٍ كِتابٌ، وُجوهُهُم كَالقَمَرِ لَيلَةَ البَدرِ، مَعَهُم أقلامٌ مِن فِضَّةٍ وقَراطيسُ مِن فِضَّةٍ يَكتُبونّ النّاسَ عَلىٰ مَنازِلِهِم؛ فَمَن جاءَ قَبلَ الإِمامِ كُتِبَ مِنَ السّابِقينَ، ومَن جاءَ بَعدَ خُروجِ الإِمامِ كُتِبَ: شَهِدَ الخُطبَةَ، ومَن جاءَ حينَ تُقامُ الصَّلاةَ كُتِبَ: شَهِدَ الجُمُعَةَ، وإذا سَلَّمَ الإِمامُ تَصَفَّحَ المَلائِكَةُ وُجوهَ القَومِ، فَإِذا فَقَدوا مِنهُم رَجُلاً كانَ فيما خَلا مِنَ السّابِقينَ قالوا: يا رَبِّ إنا فَقَدنا فُلاناً ولسنا نَدري ما خَلَّفَهُ اليَومَ؟ فَإِنَ كُنتَ قَبَضتَهُ فَارحَمهُ، وإن كانَ مَريضاً فَاشفِهِ، وإن كانَ مسافِراً فَأَحسِن صَحابَتَهُ، ويُؤَمِّنُ مَن مَعَهُ مِنَ الكُتّابِ^۱.

۳۴۷.عنه صلی الله علیه و آله: إذا كانَ يَومُ الجُمُعَةِ أرسَلَ اللّهُ‏ تَعالىٰ مَلائِكَةً مَعَهُم أقلامٌ مِن ذَهَبٍ وصُحُفٌ مِن فِضَّةٍ، فَيَأتونَ ويَقفِونَ بِبابِ المَسجِدِ، ويَكتُبونَ أسامِي الَّذين يَأتونَ إلَى المَسجِدِ الأَوَّلَ فَالأَوَّلَ، فَإِذا كَتَبوا سَبعينَ مِنهُم قالوا: هٰؤُلاءِ بِعَدَدِ السَّبعينَ الَّذين اختارَهُم موسىٰ علیه السلام مِن اُمَّتِهِ، ثُمَّ يَتَخَلَّلونَ فِي الصُّفوفِ، ويَتَفَقَّدونَ الَّذينَ لَم يَحضُروا، فَيَقولونَ: أينَ فُلانٌ؟ قيلَ لَهُم: هُوَ مَريضٌ، فَيَقولونَ: اللهُمَّ اشفِهِ حَتّىٰ يُقيمَ صَلاةَ الجُمُعَةِ، ويَقولونَ: أينَ فُلانٌ؟ قيلَ لَهُم: ذَهَبَ إلَى السَّفَرِ، فَتَقولُ المَلائِكَةُ: اللهُمَّ رُدَّهُ سالِماً فَإِنَّهُ صاحِبُ الجُمُعَةِ، أينَ فُلانٌ؟ فَيَقولونَ: ماتَ، فَيَقولونَ: اللهُمَّ اغفِر لَهُ فَإِنَّهُ كانَ يُقيمُ الجُمُعَةَ^۲.