۵۴.الكافى ـ به نقل از سدير ـ: مردى از امام صادق عليه السلام درباره اين سخن خداوند عز و جل : «و گفتند : خدايا! ميان سفرهايمان فاصله بيانداز ، و بر خويشتن ، ستم كردند ...» ، پرسيد . فرمود : «اينان ، مردمانى بودند كه آبادىهاى به هم پيوسته داشتند ، چونان كه يكديگر را مىديدند . ۱رودهاى روان و املاكِ فراوان داشت . امّا نعمتهاى خداوند عز و جل را ناسپاسى كردند و عافيت خدا را كه از آن برخوردار بودند ، دگرگون ساختند . خدا هم نعمتى را كه به آنها داده بود ، دگرگون ساخت . «خداوند ، [نعمت] هيچ قومى را دگرگون نمىسازد ، مگر آن گاه كه خودشان ، آنچه را دارند [از نعمت] ، دگرگون سازند» . پس خداوند ، سيل ويرانگرى را بر آنان فرستاد كه آبادىهايشان را زيرِ آب فرو بُرد و خانههايشان را ويران نمود و اموال و املاكشان را بُرد و به جاى باغهايشان ، دو باغ با ميوههاى تلخ و شوره گز و نوعى از كُنار تُنُك به آنان داد . سپس فرمود : «اين را به سزاى آن كه كفران نعمت كردند ، به آنانْ جزا داديم ، و آيا جز ناسپاس را به مجازات مىرسانيم؟» .
