عالم بودن خداوند را حاکی از انجام کار عالمانه، برای مثال، استحکام فعل، می‌دانیم. در الهیّات فعلی برای مثال، عظیم بودن خداوند را به آفرینش موجودات عظیم معنا می‌کنیم. در الهیّات تعبیری نقش صفات، تعبیر و تذکر به معرفت قلبی خداست. احادیث زیر بیانگر این‌گونه تفاسیر از صفات الهی‌اند:
«انما سُمّی اللّه عالماً لانّه لایجهل شیئاً»؛۱
«انما قُلنا انه قوی للخلق القوی وکذلک قولنا العظیم والکبیر»؛۲
«والاسماء والصفات مخلوقات والمعنی بها هو اللّه»؛۳
«فاسمائه تعبیر».۴
توضیح الهیّات سلبی۵ و انواع آن را به مبحث معناشناسی اسماء و صفات الهی وا می‌نهیم.
1.. کلینی، الکافی، ج۱، ص۱۲۱؛ شیخ صدوق، التوحید، ص۱۸۸.
2.. علامه مجلسی، بحار الأنوار، ج۳، ص۱۹۴.
3.. همان، ج۴، ص۱۵۳.
4.. شیخ صدوق، عیون اخبارالرضا، ج۱، ص۱۵۱.
5.. برای مطالعه بیشتر دربارۀ الهیّات سلبی، نک: افضلی، علی، «معرفت تنزیهی و تشبیهی خداوند»؛ برنجکار، رضا و منتظری، محمدحسین «تحلیل و ریشه یابی نظریه قاضی سعید قمی در معناشناسی اسما و صفات الهی»؛ نوروزی، ابوذر و برنجکار، رضا، «بررسی و نقد الاهیات سلبی دیونیسیوس در پرتو رهیافت قرآن و احادیث».
