صفوان بن يحيي در طبقه سوم اصحاب اجماع - كه راويان امام هفتم و امام هشتم( هستند ـ قرار دارد. ^۱ وي از چهل تن از اصحاب امام صادق(عليه السلام) روايت نموده است. ^۲
شرح حال نگاران، او را همانند حسين بن سعيد، صاحب تصانيف بسيار مي دانند و شماره آثار او را سي كتاب برشمرده اند. از مجموع كتبي كه تا زمان نجاشي در دسترس بوده، فصول ذيل شناخته شده است: كتاب الوضوء، كتاب الصلاة، كتاب الصوم، كتاب الحج، كتاب الزكاة، كتاب النكاح، كتاب الطلاق، كتاب الفرائض، كتاب الوصايا، كتاب الشري و البيع، كتاب العتق و التدبير، كتاب البشارات و النوادر. ^۳
۱۴. نوادر، ابو احمد محمّد بن ابي عمير زياد بن عيسي (م ۲۱۷ ق)، از موالي مهلب بن ابي صفرة. ^۴ او از موثّق ترين افراد مورد اعتماد شيعه و اهل سنّت ^۵ و از اصحاب اجماع ^۶ به شمار مي رفته است. وي امام كاظم( را درك نموده و با امام رضا و امام جواد( مصاحبت داشته است. ^۷ با توجّه به خفقان حاكم بر جامعه و موقعيت او در بين طايفه اماميه، او را مورد اهانت و حبس قرار دادند و اموالش را ـ كه تا حدود پانصد هزار درهم بود ـ به تاراج بردند. ^۸
ابن ابي عمير، نزد جمع بسياري از اصحاب امام صادق، امام كاظم و امام رضا( به استماع و ضبط روايت پرداخت. برخي از بزرگان، تعداد كساني را كه او از آنان روايت نقل كرده است، تا ۴۱۰ نفر ذكر كرده اند. ^۹
اگرچه مشايخ او هم از علماي شيعه و هم از علماي اهل سنّت بوده اند، امّا فضل بن شاذان از پدر خود نقل مي نمايد كه به ابن ابي عمير گفتم: تو مشايخ و بزرگان اهل سنّت را ديده اي؛ امّا چگونه از آنان حديثي نشنيده اي؟ گفت: از آنان حديث شنيده ام، امّا چون مي بينم كه بسياري از شيعيان، علوم خاصّه و عامّه را شنيده و آنان را با هم آميخته اند و حديث يكي را به ديگري نسبت مي دهند، من نخواستم چنين اشتباهي بكنم؛ بنا بر اين، از احاديث اهل سنّت، صرف نظر كردم و به احاديث اهل بيت(عليهم السلام) اكتفا نمودم. ^۱۰
علاقه و اهتمام وي به روايات امامان( به حدّي بود كه كتاب هاي روايي بسياري را تدوين كرد؛ به طوري كه تعداد آنها را ۹۴ كتاب ذكر كرده اند. ^۱۱ پاره اي از آن كتاب ها در كتب نجاشي و شيخ طوسي،