حضرت ابوالقاسم عبدالعظيم فرزند عبداللّه فرزند على فرزند حسن فرزند زيد فرزند امام حسن مجتبى - كه بر وى و پدرانش درود باد - پرهيزكار، ديندار، عابد، مشهور به امانت دارى، راستگو، آشناى با مسائل دين، معتقد به توحيد و عدل و كثيرالحديث و الروايه است وى از امام ابو جعفر محمد بن على بن موسى و از فرزند ايشان امام ابوالحسن عسكرى - عليهم السلام - روايت مى كند. اين دو امام - عليهما السلام - نامه هايى براى وى نوشته اند حضرت عبدالعظيم حسنى نيز از ياران امام موسى بن جعفر و امام على بن موسى - عليهماالسلام - روايت دارد.
براى او كتابى است كه نامش را كتاب يوم و ليله گذاشته است و كتابهاى ديگرى دارد با نام روايات عبدالعظيم بن عبداللّه الحسنى. عدّه اى از بزرگان شيعه از وى روايت كرده اند؛ مانند احمد بن ابى عبداللّه و احمد بن محمد بن خالد و ابوتراب رويانى...
دقّت كنيد عالمان دين به اين گفتارها بها مى دهند و بر همين پايه، شخصيت والاى حضرت عبدالعظيم(ع) مورد تسالم آنان قرار مى گيرد.
اين كه ما در پذيرش شخصيت والاى اين راوى بزرگ و در مقام اثبات آن دچار مشكل مى شويم، براى آن است كه از مبناى مقبول عالمان و محقّقان شيعه فاصله گرفته ايم، آن گونه كه وحيد بهبهانى اشاره داشت.
ما در مقاله اى ديگر، گسترده تر از مبناى مقبول عالمان شيعه دفاع كرده ايم و سخنان طرفداران بسيار آن را تا حدودى آورده ايم و بر اين باوريم كه نويسنده فاضل و ارجمند اين نوشته، اگر در آن مقاله بنگرند و يا در اشارات اين كوتاه سخن تأمّل فرمايند، در مى يابند كه چگونه و از كجا شخصيت والاى حضرت عبدالعظيم حسنى(ع) مورد تسالم همه عالمان شيعه است. چرا ميردامادها، مجلسيها، صاحب بن عبادها و ديگران در برابر اين سلاله پاك به زانو افتاده اند و سر تعظيم فرود مى آورند.
