و بينايى و معرفت او به دليل فزونى يافتن ترس در او، فزونى مى يابد و اين حقيقت بر پايه سخن خداست كه مى گويد: پرهيزكاران هنگامى كه گرفتار وسوسه هاى شيطان مى شوند متذكّر مى گردند و ناگهان بينا مى شوند.

بنابر گفته امام باقر(ع)، ولىّ امامان(ع) كسى است كه حرف مردم كوچكترين تأثيرى در او نگذارد و تنها خويش را بر پايه كتاب خدا ساخته باشد و در اين راستا، پيوسته در جهاد با نفس باشد. از اين سخن امام باقر(ع) فهميده مى شود كه شخصيت حضرت عبدالعظيم حسنى(ع) چه تعالى و اوجى دارد، آن گاه كه امام به او مى گويد: أنت وليّنا حقّاً.
صاحب بن عباد در رساله خود، درباره شخصيّت والاى حضرت عبدالعظيم به ارزشها و فضيلتهايى اشاره مى كند كه صاحب آن را در اوج شايستگى مى برد.
فرازى از رساله صاحب بن عباد چنين است:
ابوالقاسم عبدالعظيم بن عبداللّه بن عليّ بن الحسن بن زيد بن الحسن بن عليّ بن أبي طالب -عليه و على آبائه السلام ذو ورع و دين، عابد معروف بالأمانة و صدق اللّهجة، عالم بأمور الدين، قائل بالتوحيد والعدل، كثيرالحديث والرواية، يروى عن أبي جعفر محمد بن علي بن موسى و عن ابنه أبي الحسن صاحب العسكر - عليهم السلام - و لهما اليه الرسائل و يروي عن جماعه من أصحاب موسى بن جعفر و على بن موسى - عيهما السلام - و له كتاب يسميه كتاب يوم و ليلة و كتب ترجمتها روايات عبدالعظيم بن عبداللّه الحسينى و قد روى عنه من رجالات الشيعة خلق كأحمد بن أبي عبداللّه و أحمد بن ^۱ محمد بن خالد و ابوتراب الرويانى...؛