خروج زنان از منزل ،بدون اذن شوهران در صورتى حرام است كه با حقوق خاص شوهر مغايرت داشته باشد. از اين رو، برخى از فقيهان، چون آيةاللّه خويى، خروج زن را در صورت عدم تنافى با حقوق خاص شوهر جايز مى شمرد، ايشان در اين زمينه مى گويد:
زن نمى تواند بدون اجازه شوهر از خانه بيرون رود، در صورتى كه بيرون رفتن با حق استمتاع منافى باشد؛ البته احتياط مستحب آن است كه مطلقاً بدون اجازه خارج نشود. ^۱

روايت دوم

۰.عن أحمد بن أبي عبداللّه البرقي، عن عبدالعظيم بن عبداللّه الحسني، عن محمّد بن عمر بن يزيد، عن حمّاد بن عثمان، عن عمر بن يزيد قال:قال أبوعبداللّه(ع) جاءت امرأة من أهل البادية إلى النبي(ص) ومعها صبيان حاملة واحداً وآخر يمشي، فأعطاها النبي(ص) قرصاً، ففلقته بينهما، فقال رسول اللّه(ص): الحاملات الرحيمات لولا كثرة لعبهنّ، لدخلت مصلّيّاتهنّ الجنّة؛ ^۲

۰.عمر بن يزيد گويد: حضرت صادق (ع) فرمود:زنى از باديه نشينان خدمت حضرت رسول (ص) رسيد، در حالى كه دو كودك همراه داشت ؛ يكى از آن دو را بغل گرفته و ديگرى با او راه مى رفت. حضرت به آن زن قرص نانى مرحمت فرمود، زن قرص نان را بين آن دو كودك تقسيم كرد. پيغمبر فرمود: زنانى كه كودكان خود را در بغل مى گيرند و به آنان مهر و محبّت مى ورزند، اگر كثرت لعب و لهو آنان نبود، اكثر نمازگزارانشان داخل بهشت مى شدند.

در منابع ديگر اين حديث با تغييراتى در مضمون نقل شده است.