۳ / ۲۳ و ۲۴

عبد اللَّه و عبد الرحمان غِفارى‏

در نام اين دو ، اختلافى نيست؛ امّا در نسب آنها اختلاف است . نام آنها به صورت‏هاى : عبد اللَّه و عبد الرحمان ، فرزندان عَزره غِفارى ،^۱ عبد اللَّه و عبد الرحمان ، فرزندان قيس بن ابى غَرزة ،^۲ عبد اللَّه و عبد الرحمان ، فرزندان قيس بن ابى عُروه ،^۳ و عبدالرحمان و عبداللَّه ، فرزندان عُروه ،^۴ و عبداللَّه و عبد الرحمان غِفارى، فرزندان عُروه حَراق ،^۵ آمده است .
آن دو ، از ياران امام حسين عليه السلام بودند^۶ كه در شرايط سخت نبرد و هجوم همه‏جانبه دشمن ، نزد امام عليه السلام آمدند و گفتند : اى ابا عبد اللَّه ! سلام بر تو باد ! دشمن ، ما را به تو چسبانده [ و حلقه

۹۶۳.الطبقات الكبرى (الطبقة الخامسة من الصحابة) : نخستين كسى كه به ميدان نبرد آمد ، غلام عبيد اللَّه بن زياد به نام سالم بود . او از صف لشكر ، جدا شد و عبد اللَّه بن تميم كَلْبى هم به سوى او بيرون آمد و او را كُشت .^۱

۹۶۴.مثير الأحزان : نخستين كُشته‏[ ى لشكر ابن سعد ] ، غلام عبيد اللَّه بن زياد ، به نام سالم بود كه از صف لشكر ، خارج شد و عبد اللَّه بن عُمَير كَلْبى هم به سوى او بيرون آمد. او قدبلند و چهارشانه بود . حسين عليه السلام به او نگريست و فرمود : «گمان مى‏كنم كه او كُشنده هماوردان باشد» .
او سالم را كُشت و باز مى‏گشت كه غلام ابن زياد ، به سوى او حمله آورد كه مردم ، [ بر او ]بانگ زدند: «آن مرد ، به تو رسيد !» .
عبد اللَّه ، به سوى او برگشت و او ضربه‏اى زد كه با دستش ، خود را حفظ كرد ؛ امّا [ انگشتان ]دستش قطع شد . سپس بر او يورش بُرد و وى را كُشت و در حال بازگشت ، مى‏گفت :

اگر مرا نمى‏شناسيد، من فرزند كَلْبمخاندانم ميان عُلَيم ، مرا بس باشند، بس !
من ، مردى نيرومند و تيزْزبانم‏و به گاه سختى، ناتوان نيستم .
من به تو قول مى‏دهم - اى اُمّ وَهْب -كه با نيزه و شمشير ، بر آنان ، حسابى ضربه بزنم .
و در دستش شمشيرى بود كه مرگ ، از هر دو لبه‏اش آشكار بود كه ابن مُعتز ، آن را در اين شعرش توصيف كرده است:
و مرا شمشيرى است كه مرگ‏ها در آن پنهان است‏و جز براى ريختن خون‏ها ، بر كشيده نمى‏شود .
بالاىِ هر دو سوى شمشيرش را مى‏بينى كه‏به سان باقى‏مانده ابرى سبُك [ و نازك ] ، به آسمان مى‏رود .^۲