۹۶۲.الإرشاد : عمر بن سعد ، ندا داد : اى ذُوَيد ! پرچمت را نزديك بياور .
او نيز آورد. سپس عمر ، تيرى در چلّه كمانش نهاد و پرتاب نمود و گفت: گواه باشيد كه من ، نخستين تير را انداختم .
سپس ، دو لشكر به هم تيراندازى كردند و به نبرد تن به تن برخاستند و يَسار ، غلام زياد بن ابى سفيان ، به ميدان در آمد و عبد اللَّه بن عُمَير هم به سوى او بيرون آمد . يَسار گفت: تو كيستى ؟
او خود را معرّفى كرد . امّا يَسار گفت : تو را نمى‏شناسم . بايد زُهَير بن قَين يا حبيب بن مُظاهر ، به نبرد من بيايند .
عبد اللَّه بن عُمَير به او گفت: اى پسر زن بدكاره ! به نبرد با مردم عادى ، رغبتى ندارى ؟
سپس بر او يورش بُرد و با شمشيرش ، او را زد تا از پاى در آمد. در همان هنگام كه به زدن او مشغول بود ، سالم، غلام عبيد اللَّه بن زياد ، به او يورش بُرد. بر عبد اللَّه بن عُمَير ، بانگ زدند كه : «غلام ، به تو رسيد !» ؛ امّا عبد اللَّه ، متوجّه نشد تا آن كه سالم بر سرش رسيد و بى درنگ ، ضربتى به او زد كه ابن عُمَير با كف دست چپش ، خود را از آن حفظ كرد ؛ امّا انگشتان دستش پريد. سپس بر او حمله كرد و او را زد تا كُشته شد . آن گاه ، پيش آمد، در حالى كه هر دو را كُشته بود و چنين رَجَز مى‏خواند:

اگر مرا نمى‏شناسيد، من پسر كلبممن مردى نيرومند و تيزْزبانم‏
و به گاه سختى ، ناتوان نيستم .^۱

۹۶۱.أنساب الأشراف : يَسار ، غلام زياد و سالم، غلام ابن زياد ، به ميدان آمدند و ياران حسين عليه السلام را به نبرد تن به تن ، فرا خواندند. عبد اللَّه بن عُمَير كَلْبى گفت : اى ابا عبد اللَّه! خدا ، رحمتت كند ! به من اجازه بده براى مبارزه با آن دو به ميدان بروم .
پس مردى گندمگون ، قدبلند ، با دستانى سِتَبر و چهارشانه (عبد اللَّه) ، به ميدان آمد و بر آن دو ، يورش بُرد و هر دو را كُشت ، در حالى كه مى‏گفت :

اگر مرا نمى‏شناسيد، من پسر كَلْبم‏خاندانم ميان كُلَيب مرا بس باشند، بس !
من ، مردى نيرومند و خويش و قوم دار هستم‏و به گاه سختى، ناتوان نيستم .
من به تو قول مى‏دهم - اى امّ وَهْب -كه با نيزه و شمشير ، بر آنان ، ضربه مى‏زنم ؛
ضربه جوانِ مؤمن به خداوند .
همسرش ، نزد او آمد و گفت: پدر و مادرم ، فدايت باد ! به دفاع از حسين، فرزند محمّد صلى اللَّه عليه و آله ، نبرد كن .
عبد اللَّه نيز پيش آمد و او را به سوى زنان ، باز گردانْد ... .
شمر ، به جناح چپ [ لشكر حسين عليه السلام ] حمله كرد ؛ ولى آنان در برابرش ايستادگى و با او زد و خورد كردند. او يارانش را صدا كرد و از هر سو به حسين عليه السلام و يارانش ، يورش بُرد . عبد اللَّه بن عُمَير كَلْبى ، كشته شد و همسرش بر بالاى سرش مى‏گريست كه شمر ، به يكى از غلامانش به نام رستم، فرمان داد و او نيز با عمود، بر سرِ آن زن زد و سرش را شكست كه همان جا در گذشت.^۱