۴ / ۱۸ - ۵

حَسَن بَصرى‏^۱

۲۰۸۰.أنساب الأشراف - به نقل از ابو بكر هُذَلى - : وقتى حسين عليه السلام كشته شد، حسن بَصْرى گريه كرد ، تا جايى كه پهلوهايش تكان مى‏خوردند . آن گاه گفت: چه ذليل است اُمّتى كه در آن ، پسر يك بى‏نَسَب ، پسر پيامبرش را بكشد !^۲

۴ / ۱۸ - ۶

ربيع بن خُثَيم‏^۳

۲۰۸۱.تذكرة الخواصّ - به نقل از زُهْرى - : وقتى خبر كشته شدن حسين عليه السلام به ربيع بن خُثَيم رسيد، گريست و گفت: جوانانى را كشتند كه اگر پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله آنان را مى‏ديد ، به آنها عشق مى‏ورزيد و با دست خود به آنها غذا مى‏داد و آنها را روى پايش مى‏نشاند.^۴

۴ / ۱۹

گريه فرشتگان‏

۲۰۸۲.الكافى - به نقل از هارون بن خارجه - : از امام صادق عليه السلام شنيدم كه مى‏فرمود: «خداوند براى قبر حسين عليه السلام چهار هزار فرشته آشفته‏حال و پريشان گماشته كه تا قيامت مى‏گريند» .^۵

۲۰۸۳.كامل الزيارات - به نقل از هارون بن خارجه ، از امام صادق عليه السلام - : وقتى حسين عليه السلام كشته شد، همه ، حتّى سرزمين‏ها هم برايش گريستند و خداوند براى او چهار هزار فرشته آشفته‏حال و پريشان گماشته كه تا قيامت مى‏گريند.^۶

۲۰۸۴.الأمالى ، صدوق - به نقل از اَبان بن تغلب ، از امام صادق عليه السلام - : چهار هزار فرشته از آسمان فرود آمدند

۲۰۷۸.سير أعلام النبلاء - به نقل از زيد بن ارقم - : پيش عبيد اللَّه بودم كه سرِ حسين عليه السلام را آوردند و او با چوب‏دستى‏اش شروع كرد به باز نمودن لب‏ها از هم و مى‏گفت: دندانى بهتر از آن نديده‏ام ! گويى مرواريد است.
نتوانستم خودم را نگه دارم و صداى گريه‏ام بلند شد. عبيد اللَّه به من گفت: اى پيرمرد ! چرا گريه مى‏كنى؟
گفتم: مرا اين به گريه آورد كه ديدم پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله، جاى [ضربت خوردنِ‏] اين چوب‏دستى را مى‏مكيد و مى‏بوسيد و مى‏فرمود: «خداوندا ! من او را دوست دارم . تو هم او را دوست بدار» .^۱

ر . ك : ص ۳۸۶ (بخش ششم / فصل چهارم / سر امام عليه السلام در مجلس ابن زياد) .

۴ / ۱۸ - ۴

نعمان بن بشير^۲

۲۰۷۹.لباب الأنساب: وقتى حسين عليه السلام كشته شد، فرزندان و عشيره‏اش را به سوى يزيد بن معاويه فرستادند . وقتى يزيد آنها را ديد، گفت:... اى مردم شام ! نظرتان در باره اينان چيست؟
نُعمان بن بشير ، صحابى پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله ، برخاست و گفت: همان [رفتارى‏] كه پيامبر صلى اللَّه عليه و آله با آنان مى‏كرد، تو نيز همان كن.
نعمان به سختى گريست و يزيد هم به گريه او گريست.^۳