۲۰۴۹.الإرشاد: خانواده امام حسين عليه السلام را بر ابن زياد ، وارد كردند . زينب خواهر حسين عليه السلام كه در ميان آنان به صورت ناشناخته بود و بدترين لباس‏هايش را بر تن داشت - ، وارد شد... .
ابن زياد به زينب گفت: خداوند ، دل مرا از بابتِ سركش و نافرمانِ خانواده تو تسكين داد!
زينب عليها السلام، شيون كرد و گريست و به ابن زياد فرمود: «بزرگانِ مرا كشتى و خانواده‏ام را به اسارت به بيابان‏ها كشاندى و شاخه‏ام را بريدى و ريشه‏ام را كندى . اگر اين ، تو را تسكين مى‏دهد، پس به آرامش رسيده‏اى» .^۱

ر . ك : ج ۱ ص ۷۵۹ (بخش پنجم / فصل يكم / شب را مهلت گرفتن براى نماز ، دعا واستغفار) و ص ۷۸۱ (حال زينب عليها السلام در شب عاشورا) .

۴ / ۱۲

گريه امام زين العابدين عليه السلام‏

۲۰۵۰.الخصال - به نقل از حمران بن اَعيَن، از امام باقر عليه السلام - : على بن الحسين (زين العابدين) عليه السلام در شبانه‏روز ، هزار ركعت نماز مى‏خواند... و بر پدرش حسين عليه السلام به مدّت بيست سال گريست. هيچ گاه غذايى در برابرش گذاشته نشد، مگر اين كه گريست، تا جايى كه يكى از غلامانش به ايشان گفت : اى پسر پيامبر خدا ! آيا وقت آن نرسيده كه اندوهت به پايان برسد؟
به وى فرمود: «واى بر تو ! يعقوبِ پيامبر، دوازده پسر داشت كه خدا يكى از آنها را از او پنهان كرد ؛ ولى چشمانش از كثرت گريه بر يوسف ، سفيد گرديد و موهايش از اندوه ، سفيد شد و كمرش از غمْ خميد، در حالى كه پسرش زنده بود. من ، پدر و برادر و عمو و هفده تن از خانواده‏ام را ديدم كه در اطرافم كشته شدند. چگونه اندوهم پايان پذيرد؟» .^۲

۴ / ۱۱

گريه خواهرش زينب عليها السلام‏

۲۰۴۸.الإرشاد: عمر بن سعد ، فرياد زد: اى سپاهيان خدا ! سوار شويد و [به بهشتْ ]بشارتتان باد !
سپاهيان ، سوار شدند و به سوى سپاه حسين عليه السلام حركت كردند، در حالى كه ايشان جلو خيمه‏اش نشسته بود و شمشيرش را در بر گرفته بود، كه سرش به سمت زانوانش خم شد . خواهرش همهمه لشكر را شنيد و به برادر ، نزديك شد و گفت: برادرم ! آيا صداها را نمى‏شنوى كه نزديك مى‏شود؟
حسين عليه السلام سرش را بلند كرد و فرمود: «اكنون پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله را خواب ديدم كه به من فرمود: "تو به زودى به سمت ما مى‏آيى"» .
زينب به صورتش زد و واويلا سر داد . امام عليه السلام به او فرمود : «خواهرم ! براى تو ويل [و بيچارگى ]نيست. آرام باش، رحمت خدا بر تو!».^۱