دريافت نمود... .
در آن جا صداى گريه و شيون به خاطر كشته شدن مسلم بن عقيل، بلند شد و اشكها از هر سو براى وى ، جارى گشت... .
امام حسين عليه السلام اشك ريخت و آن گاه فرمود: «خداوند ، مسلم را رحمت كند ! به سوى رحمت و ريحان و درود و رضوان خدا رفت. او آنچه بر عهدهاش بود ، انجام داد و آنچه بر عهده ماست، هنوز هست».۱
ر . ك : ج ۱ ص ۶۳۲ (بخش چهارم / فصل هفتم / نامه امام عليه السلام به مردم كوفه در منزلگاه حاجر در بطن الرمّه و شهادت فرستاده امام عليه السلام) و ص ۶۴۵ (خبر شهادت مسلم بن عقيل) .
۴ / ۱۰ - ۲
گريه امام عليه السلام بر قيس بن مُسهِر
۲۰۳۹.تاريخ الطبرى - به نقل از عُقبة بن ابى العَيزار ، پس از رسيدن خبر شهادت قيس بن مُسهِر صيداوى - : چشمان حسين عليه السلام پر از اشك شد و نتوانست جلو اشكش را بگيرد و سپس فرمود: «(برخى از آنان، به عهدشان وفا كردند و برخى ديگر در انتظارند و [در عهدشان ]هيچ تغييرى ندادند)۲ . خداوندا ! بهشت را براى ما و آنان پذيرا قرار بده و ما را با آنان در قرارگاه رحمت خودت و جايگاه ذخيرهشدهات گرد آور» .۳
۲۰۴۰.الفتوح: خبر كشته شدن قيس بن مُسْهِر صيداوى به حسين عليه السلام رسيد . ايشان اشك ريخت و فرمود: «خداوندا ! براى ما و پيروانت، خانهاى بزرگ در پيشگاهت قرار بده و ميان ما و آنان در قرارگاه رحمت خودت جمع كن، كه تو بر هر چيزى توانمندى...» .
حسين عليه السلام بيرون آمد ، در حالى كه فرزندان و برادران و خانوادهاش - كه رحمت خدا بر آنان باد - در برابرش بودند . لختى به آنان نگاه كرد و گريست و فرمود : «خداوندا ! ما نسل پيامبرت
1.سارَ الحُسَينُ عليه السلام حَتّى بَلَغَ زُبالَةَ ، فَأَتاهُ فيها خَبَرُ مُسلِمِ بنِ عَقيلٍ . . .
قالَ الرّاوي : وَارتَجَّ المَوضِعُ بِالبُكاءِ وَالعَويلِ لِقَتلِ مُسلِمِ بنِ عَقيلٍ، وسالَتِ الدُّموعُ عَلَيهِ كُلَّ مَسيلٍ...
قالَ : فَاستَعبَرَ الحُسَينُ عليه السلام باكِياً ، ثُمَّ قالَ : رَحِمَ اللَّهُ مُسلِماً ، فَلَقَد صارَ إلى رَوحِ اللَّهِ ورَيحانِهِ وتَحِيَّتِهِ ورِضوانِهِ ، أما إنَّهُ قَد قَضى ما عَلَيهِ وبَقِيَ ما عَلَينا (الملهوف : ص ۱۳۴ ؛ مقتل الحسين عليه السلام ، خوارزمى : ج ۱ ص ۲۲۳) .
2.احزاب : آيه ۲۳ .
3.فَتَرَقرَقَت عَينا حُسَينٍ عليه السلام ولَم يَملِك دَمعَهُ ، ثُمَّ قالَ : (فَمِنْهُم مَّن قَضَى نَحْبَهُ وَ مِنْهُم مَّن يَنتَظِرُ وَ مَا بَدَّلُواْ تَبْدِيلاً) اللَّهُمَّ اجعَل لَنا ولَهُمُ الجَنَّةَ نُزُلاً ، وَاجمَع بَينَنا وبَينَهُم في مُستَقَرٍّ مِن رَحمَتِكَ ورَغائِبَ مَذخورِ ثَوابِكَ (تاريخ الطبرى : ج ۵ ص ۴۰۵ ، الكامل فى التاريخ : ج ۲ ص ۵۵۴) .
