خاطر آنها مى‏بارد» .
فاطمه گفت : پدر جان ! همه ما از خداييم . و گريست.
پيامبر صلى اللَّه عليه و آله به وى فرمود: «اى دخترم ! بهشتيان، همان شهيدان دنيايند كه جان و مالشان را ايثار مى‏كنند و در برابر بهشتى كه برايشان هست، در راه خدا مى‏جنگند و مى‏كشند و كشته مى‏شوند . وعده حقّى است از جانب خدا و البتّه آنچه در نزد خداوند است، از دنيا و آنچه در آن است ، بهتر است و هيچ مردنى در دنيا ، بى‏ارزش‏تر از مردن طبيعى (بدون شهادت) نيست. هر كس كه برايش كشته شدن نوشته شده، به سوى قتلگاهش مى‏رود و هر كه كشته نشود، خواهد مرد».^۱

۴ / ۱۰

گريه امام حسين عليه السلام بر خانواده و يارانش‏

۴ / ۱۰ - ۱

گريه امام عليه السلام بر مسلم بن عقيل‏

۲۰۳۸.الملهوف: امام حسين عليه السلام به حركتش ادامه داد تا به زُباله رسيد و در آن جا، خبر مسلم بن عقيل را

۲۰۳۷.تفسير فرات - به نقل از جعفر بن محمّد فَزارى ، با ذكر سلسله راويان ، از امام صادق عليه السلام - : حسين عليه السلام با مادرش بود و مادرش او را با خود مى‏برد كه پيامبر صلى اللَّه عليه و آله او را گرفت و فرمود: «خداوند ، قاتل تو و تاراج كننده‏ات را لعنت كند و كمك كنندگان به همديگر را بر ضدّ تو ، نابود سازد و ميان من و كسى كه بر ضدّ تو كمك كرده، داورى نمايد!» .
فاطمه عليها السلام گفت : پدر جان ! چه مى‏گويى؟
فرمود: «دخترم ! از آزار و ستم و تجاوزى كه پس از من و تو به حسين وارد مى‏شود، ياد كردم و در آن زمان ، او در ميان گروهى است كه گويى ستارگان آسمان‏اند و به سمت كشته شدن ، برده مى‏شوند و گويى من به اردوگاه آنان و مكان فرود و خاكشان نگاه مى‏كنم» .
فاطمه عليها السلام گفت : پدر جان ! آن جايى كه توصيفش مى‏كنى ، كجاست؟
فرمود: «جايى به نام كربلا و آن جا ، جاى اندوه و گرفتارى براى ما و براى امّت است و بدترين‏هاى امّت من ، بر آنها خروج مى‏كنند، كه اگر تمام كسانى كه در آسمان‏ها و زمين هستند ، براى يكى از آنان شفاعت كنند، شفاعتشان پذيرفته نمى‏شود و همواره در آتش خواهند بود» .
فاطمه گفت : پدر جان ! پس حسين كشته مى‏شود؟
فرمود: «آرى - دخترم - و هيچ كسى پيش از او ، آن‏چنان كشته نشده است . آسمان‏ها و زمين‏ها و فرشتگان و حيوانات و گياهان و درياها و كوه‏ها بر او مى‏گريند و اگر به آنها اجازه داده شود، در روى زمين ، نفس‏كشى نمى‏مانَد . گروهى از دوستان ما ، نزد [قبر] او مى‏آيند كه در زمين، بهتر از آنان در خدا شناسى و در بر پا داشتن حقّ ما نيست. در روى زمين ، جز آنها كسى نيست كه متوجّه او باشد. آنان ، چراغ‏هايى در تاريكى جورند . آنان ، شفاعت كنندگان‏اند و فردا بر حوض من وارد مى‏شوند. من آنان را وقتى بر من وارد مى‏شوند، به چهره مى‏شناسم و اهل هر دينى ، پيشوايان خود را مى‏جويند و آنان ، ما را مى‏طلبند و نه جز ما را. آنان ، مايه قوام زمين هستند و باران ، به