شادمان به سوى ما آمد، در حالى كه شادى در صورتش هويدا بود . چيزى از ايشان نپرسيديم، مگر اين كه جوابش را داد ، و خاموش نشديم ، مگر اين كه خودِ ايشان شروع كرد .
تا اين كه جوانانى از بنى هاشم از آن جا گذشتند كه در ميانشان ، حسن عليه السلام و حسين عليه السلام هم بودند . وقتى پيامبر صلى اللَّه عليه و آله آن دو را ديد، آنها را در آغوش كشيد و چشمانش گريان گرديد . به ايشان گفتيم : اى پيامبر خدا ! همواره در چهره‏تان چيزى را مى‏بينيم كه خوشايندمان نيست.
فرمود: «ما اهل بيتى هستيم كه خداوند، آخرت را براى ما به جاى دنيا برگزيده، و زود است كه اهل بيت من ، پس از من، در شهرها تحت فشار قرار گيرند و رانده شوند، تا اين كه [صاحبانِ ]پرچم‏هاى سياه از مشرق سر بر آورند و حق را طلب نمايند ؛ ولى به آنها داده نمى‏شود . دوباره طلب مى‏كنند ؛ ولى داده نمى‏شود . بار سوم ، طلب مى‏كنند . باز هم داده نمى‏شود . پس مى‏جنگند و پيروز مى‏شوند.
پس هر كس از شما و از نسل شما آن را درك كرد، نزد امامى از اهل بيت من بيايد، هرچند كه پابرهنه بر برف و سرما باشد ؛ چرا كه آنان پرچم‏هاى هدايت اند .
آنها پرچم‏ها را به مردى از اهل بيت من وا مى‏گذارند كه نامش، همنام من است... و حاكم زمين مى‏شود و آن را آكنده از عدل و داد مى‏كند، همان گونه كه آكنده از جور و ستم شده است».^۱

۲۰۲۶.الأمالى ، صدوق - به نقل از محمّد بن عبد الرحمان، از پدرش، از امام على بن ابى طالب عليه السلام - : من و فاطمه و حسن و حسين، در محضر پيامبر صلى اللَّه عليه و آله بوديم كه رو به ما كرد و گريست . گفتم : اى پيامبر خدا ! چرا گريه مى‏كنى؟
فرمود: «مى‏گريم براى ضربت خوردن سر تو و سيلى خوردن فاطمه و فرو رفتن نيزه در ران حسن و زهرى كه به او خورانده مى‏شود و [نيز براى ]كشته شدن حسين».
در اين هنگام ، اهل خانه همگى گريستند.^۲

پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله رسيد ، در حالى كه از چشمان پيامبر صلى اللَّه عليه و آله، اشك جارى بود. فاطمه عليها السلام پرسيد: چه شده است؟
پيامبر صلى اللَّه عليه و آله فرمود: «جبرئيل به من خبر داد كه امّت من ، حسين را مى‏كُشند!» .
فاطمه عليها السلام آه و ناله سر داد و اين برايش گران آمد . آن گاه پيامبر صلى اللَّه عليه و آله به فاطمه عليها السلام خبر داد كه فرزندانش ، حاكم مى‏شوند و اين ، فاطمه عليها السلام را خوش آمد و آرام شد.^۱

۲۰۲۳.الإرشاد - به نقل از امّ سلمه - : روزى پيامبر صلى اللَّه عليه و آله نشسته بود و حسين عليه السلام در دامنش بود كه از چشمانش اشك ، جارى شد . به ايشان گفتم : اى پيامبر خدا ! چه شده است كه تو را گريان مى‏بينم - فدايت گردم - ؟
فرمود: «جبرئيل ، مرا به پسرم حسين ، دلدارى داد و خبر داد كه طايفه‏اى از امّتم ، او را مى‏كشند . خداوند ، شفاعت مرا نصيب آنها نكند!» .^۲

۲۰۲۴.الأمالى ، صدوق - به نقل از ابن عبّاس - : على عليه السلام به پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله گفت : اى پيامبر خدا ! آيا عقيل را دوست دارى؟
فرمود: «آرى، به خدا . من به او ، دو علاقه دارم : علاقه‏اى به خاطر خودش و علاقه‏اى به خاطر علاقه‏مندى ابو طالب به او ! پسر او (مسلم) در راه دوستىِ پسر تو كشته مى‏شود و چشمان مؤمنان ، بر او اشك مى‏ريزند و فرشتگان مقرّب ، بر او درود مى‏فرستند» .
آن گاه پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله گريست تا جايى كه اشكش جارى شد و سپس فرمود: «به خدا شِكوه مى‏كنم از آنچه پس از من ، به نسل من مى‏رسد!» .^۳

۲۰۲۵.المستدرك على الصحيحين - به نقل از عبد اللَّه بن مسعود - : خدمت پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله آمديم و ايشان ،