مى‏شنود، برايش درخواست آمرزش مى‏كند و زائر ، در حالى باز مى‏گردد كه گناهى ندارد.^۱

۲۰۱۲.كامل الزيارات - به نقل از مِسمَع بن عبد الملك كِردين بصرى - : امام صادق عليه السلام به من فرمود: «اى مِسمَع ! تو عراقى هستى . آيا كنار قبر حسين عليه السلام مى‏روى؟» .
گفتم : نه، من مرد شناخته‏شده‏اى در ميان مردم بصره هستم و در اطراف ما كسانى هستند كه هوادار اين خليفه اند و دشمنان ما هم در ميان قبايلِ ناصبى و ديگران ، زيادند . من از آنان در امان نيستم كه وضعيتم را پيش پسر سليمان، گزارش نكنند و مرا به كشتن ندهند !
به من فرمود: «آيا از آنچه با حسين عليه السلام شد، ياد مى‏كنى؟» .
گفتم : آرى، ياد مى‏كنم.
فرمود: «بى‏تابى هم مى‏كنى؟» .
گفتم : آرى ، به خدا و براى آن، اشك هم مى‏ريزم، تا جايى كه خانواده‏ام اثر آن را در من مى‏بينند و از غذا خوردن ، باز مى‏مانم، تا جايى كه در چهره‏ام نمايان مى‏شود.
فرمود: «خداوند بر اشكت، رحمت فرستد ! تو از كسانى هستى كه از شيون كنندگان بر [مصائب‏] ما به شمار مى‏آيند ؛ كسانى كه با شادى ما ، شادى مى‏كنند و با اندوه ما، اندوهگين مى‏شوند و از نگرانى ما ، نگران مى‏شوند و از امنيت ما ، امنيت دارند . تو هنگام مرگت، حضور پدرانم را در نزدت خواهى ديد و آنان به فرشته مرگ ، سفارش تو را مى‏كنند و مژده‏هايى كه آنان به تو مى‏دهند ، برتر است و فرشته مرگ ، بر تو مهربان‏تر و باشفقت‏تر از مادرِ مهربان بر فرزندش خواهد بود» .
آن گاه امام عليه السلام گريست و من هم با او گريستم. پس امام عليه السلام فرمود: «ستايش ، از آنِ خدايى است كه ما را بر آفريده‏هايش به رحمت ، برترى داد و ما اهل بيت را به رحمت ، ويژه ساخت.
اى مِسمَع ! زمين و آسمان از زمانى كه امير مؤمنان عليه السلام كشته شد، بر ما از سرِ ترحّم مى‏گريد ؛ ولى آنچه فرشتگان برايمان گريستند، بيشتر است و اشك فرشتگان، از زمانى كه ما كشته شديم، بند نيامده است .
هيچ كس به خاطر ترحّم بر ما و مصيبت‏هايى كه به ما رسيده، گريه نمى‏كند ، مگر اين كه

خدا برايش به چيزى جز بهشت، رضايت نمى‏دهد.^۱

۲۰۰۹.كامل الزيارات - به نقل از على بن ابى حمزه، از امام صادق عليه السلام - : گريه و بى‏تابى، براى انسان در باره هر چه بى‏تابى كند، ناپسند است، جز گريه و بى‏تابى بر حسين بن على عليه السلام كه براى آن ، پاداش هم دارد.^۲

۲۰۱۰.الأمالى ، طوسى - به نقل از محمّد بن مسلم، از امام صادق عليه السلام - : حسين بن على عليه السلام در پيشگاه پروردگار عزّوجلّ ، به اردوگاهش و هر شهيدى كه با او در آن بوده، نگاه مى‏اندازد و به زائرانش نيز نگاه مى‏كند - و او به حال آنها و به نامشان و نام پدرانشان و درجاتشان و جايگاهشان در پيشگاه خداى عزّوجلّ ، داناتر از هر يك از شما به حال فرزندش است - و او گريه كننده‏اش را مى‏بيند و برايش درخواست آمرزش مى‏كند و از پدرانش عليهم السلام درخواست مى‏كند كه براى او درخواست آمرزش كنند و مى‏فرمايد: «زائر من ، اگر مى‏دانست كه خداوند، چه چيزى را برايش فراهم كرده، خوش‏حالى‏اش بيش از بى‏تابى‏اش بود». زائر حسين عليه السلام باز مى‏گردد، در حالى كه گناهى براى او نيست.^۳

۲۰۱۱.كامل الزيارات - به نقل از عبد اللَّه بن بُكَير اَرْجانى، از امام صادق عليه السلام - : حسين عليه السلام به زائرانش نظر مى‏اندازد - و او به حال آنها و به نام پدرانشان و درجاتشان و جايگاهشان در پيشگاه خداوند، داناتر است از هر يك از شما به حال فرزندش و آنچه در خانه‏اش هست - و گريه كننده‏اش را مى‏بيند و برايش از سرِ رحمت ، درخواست آمرزش مى‏كند و از پدرانش عليهم السلام مى‏خواهد كه براى او درخواست آمرزش كنند و مى‏فرمايد: «اى گريه كننده ! اگر آنچه را كه برايت فراهم شده، مى‏دانستى ، خوش‏حالى‏ات بيش از بى‏تابى‏ات بود» .
پس هر يك از فرشتگان آسمان و فرشتگان حائر (حَرَم) حسينى، كه صداى گريه او را