۹۵۱.تاريخ الطبرى - به نقل از زُهَير بن عبد الرحمان بن زُهَير خَثعَمى - : آخرين فرد از ياران حسين عليه السلام كه با او مانده بود، سُوَيد بن عمرو بن ابى‏مُطاع خَثعَمى بود .
در آن روز، نخستين كُشته آل ابو طالب نيز ، على اكبر عليه السلام فرزند حسين عليه السلام بود .^۱

۹۵۲.نسب مَعَد : سُوَيد بن عمرو بن ابى مُطاع ، همراه حسين بن على عليه السلام در كربلا ، كُشته شد. او بود كه مى‏گفت :

۳ / ۱۷

جوانى كه پدرش شهيد شده بود

از نام و نسب اين جوان، اطّلاع دقيقى در دست نيست . برخى از متأخّران ، او را عمرو بن جُنادة بن كعب انصارى‏^۲ دانسته‏اند . محدّث قمى‏رحمه اللَّه عليه ، احتمال داده كه وى ، فرزند مُسلم بن عَوسَجه باشد.^۳
به هر حال، مَقتل‏نگاران ، از جوانى ياد كرده‏اند كه پدرش شهيد شده بود و مادرش ، از وى خواست كه به يارى فرزند پيامبر صلى اللَّه عليه و آله برود . وى نيز به ميدان رفت و شهيد شد . سپاهيان دشمن ، سر او را به سوى لشكرگاه امام عليه السلام پرتاب كردند ؛ امّا اين مادر باايمان و دلاور ، سرِ عزيز خود را برداشت و ضمن آفرين گفتن بر نور چشم خود، آن را به سوى دشمن ، پرتاب كرد و با عمود خيمه ، به آنان حمله‏ور شد كه امام حسين عليه السلام ، براى او دعا كرد و دستور داد تا از ميدان ، باز گردد.

۹۵۳.مقتل الحسين عليه السلام ، خوارزمى : پس از او (عمرو بن جُناده) ، جوانى به ميدان آمد كه پدر او در نبرد ، شهيد شده بود ؛ ولى مادرش نزدش بود. مادر به او گفت: فرزند عزيزم ! به ميدان برو و پيشِ روى فرزند پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله بجنگ تا كشته شوى .
او گفت: چنين مى‏كنم !
حسين عليه السلام فرمود: «اين ، جوانى است كه پدرش شهيد شده است . شايد مادرش از به ميدان آمدنش [ براى نبرد ] ، خشنود نباشد» .

۹۴۹.الملهوف : سُوَيد بن عمر بن ابى مُطاع ، پيش آمد. او كه [مردى ]ارجمند و پُرنماز بود ، به سانِ شيرى شَرزه مى‏جنگيد و بر حوادث سهمگين ، نهايتِ شكيبايى را ورزيد تا ميان كشتگان ، به زمين افتاد و از فراوانى زخم ، سنگين شد و [ بر زمينْ ]بى‏حركت مانْد ، تا شنيد كه مى‏گويند: حسين ، كشته شد !
پس با زحمت برخاست و از چكمه‏اش چاقويى بيرون آورد و با آن، به جنگ با دشمنان پرداخت تا به شهادت رسيد . رضوان خداوند بر او باد !^۱

۹۵۰.تاريخ الطبرى - به نقل از زُهَير بن عبد الرحمان خَثعَمى - : سُوَيد بن عمرو بن ابى مُطاع ، زخم‏خورده ، ميان كشتگان افتاد و ناىِ حركت نداشت . چون شنيد كه مى‏گويند: «حسين ، كشته شد» و حالش هم اندكى بهتر شده بود ، با چاقوى همراهش ، به جاى شمشيرى كه از او گرفته بودند، ساعتى با دشمنان به جنگ پرداخت و سپس ، كشته شد.او آخرين كشته‏[ ى كربلا ] بود كه عُروة بن بطّار تَغلِبى و زيد بن رُقاد جَنبى ، او را كُشتند .^۲