مبارك امام عليه السلام ضربت زد . امام عليه السلام نيز او را نفرين نمود و او بر اثر آن ، به فقر شديد دچار شد۱ . بنا بر برخى گزارشهاى تاريخى، دستانش فلج شد و عقلش كم و كاستى پيدا كرد.۲
وى در جريان قيام مختار، دستگير شد و مختار ، دستور داد كه دستها و پاهايش را قطع كنند و رها گردد تا بميرد.۳
۱۸۹۱.تاريخ الطبرى - به نقل از حُمَيد بن مسلم - : مردى از كِنده به نام مالك بن نُسَير از بنى بَدّا ، نزد حسين عليه السلام آمد و با شمشير ، بر سرِ ايشان زد . با وجود آن كه حسين عليه السلام كلاه بُرنُس۴ بر سر داشت، شمشير ، بُرنُس را بريد و به سرِ حسين عليه السلام رسيد و خون ، از آن جارى شد و بُرنُس ، پر از خون شد. حسين عليه السلام به او فرمود: «با اين، نه نانى بخورى و نه آبى بياشامى ؛ و خدا با ستمكاران ، محشورت كند!».
حسين عليه السلام كلاه بُرنُس را از سر برداشت و قَلَنْسُوه۵ خواست و آن را بر سر گذاشت و دستار پيچيد، در حالى كه بدنش سست و ناتوان گرديده بود .
كِندى آمد و بُرنُس را - كه از خَز بود - ، برداشت. وقتى آن را براى زنش اُمّ عبد اللَّه (دختر حُر و خواهر حسين بن حُرّ بَدّى) آورد و شروع به شستن خون بُرنُس كرد ، زنش به وى گفت: آيا كلاه پسر دختر پيامبر خدا را به خانه من آوردهاى؟! آن را از من دور كن .
دوستانش گفتند: او همواره به طور اسفبارى ، نادار بود تا مُرد.۶
۱۸۹۲.الفتوح: مالك بن بِشر كِندى، زره حسين عليه السلام را برداشت و پوشيد ، و كمعقل شد.۷
1.ر . ك : ص ۲۷۲ (احوال امام عليه السلام در لحظههاى پايانى زندگى) .
2.ر . ك : ح ۱۸۹۲ و ص ۷۶۲ ح ۱۸۹۳ .
3.ر . ك : ص ۷۶۲ ح ۱۸۹۴ .
4.بُرنُس : جُبّه كلاهدار ؛ كلاه قَلَندرى .
5.قَلَنسُوَه : شبْ كلاه .
6.إنَّ رَجُلاً مِن كِندَةَ يُقالُ لَهُ مالِكُ بنُ النُّسَيرِ مِن بَني بَدّاءَ ، أتاهُ [أيِ الحُسَينَ عليه السلام ]فَضَرَبَهُ عَلى رَأسِهِ بِالسَّيفِ ، وعَلَيهِ بُرنُسٌ لَهُ ، فَقَطَعَ البُرنُسَ ، وأصابَ السَّيفُ رَأسَهُ ، فَأَدمى رَأسَهُ ، فَامتَلَأَ البُرنُسُ دَماً .
فَقالَ لَهُ الحُسَينُ : لا أكَلتَ بِها ولا شَرِبتَ ، وحَشَرَكَ اللَّهُ مَعَ الظّالِمينَ .
قالَ : فَأَلقى ذلِكَ البُرنُسَ ، ثُمَّ دَعَا بِقَلَنسُوَةٍ ، فَلَبِسَها ، وَاعتَمَّ ، وقَد أعيا وبَلَّدَ ، وجاءَ الكِندِيُّ حَتّى أخَذَ البُرنُسَ ، وكانَ مِن خَزٍّ ، فَلَمّا قَدِمَ بِهِ بَعدَ ذلِكَ عَلَى امرَأَتِهِ - اُمِّ عَبدِ اللَّهِ ابنَةِ الحُرِّ اُختِ حُسَينِ بنِ الحُرِّ البَدِّيِّ - أقبَلَ يَغسِلُ البُرنُسَ مِن َالدَّمِ ، فَقالَت لَهُ امرَأَتُهُ : أسَلَبَ ابنِ بِنتِ رَسولِ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله تُدخِلُ بَيتي ؟! أخرِجهُ عَنّي . فَذَكَرَ أصحابُهُ ، أنَّهُ لَم يَزَل فَقيراً بِشَرٍّ حَتّى ماتَ (تاريخ الطبرى : ج ۵ ص ۴۴۸ ، أنساب الأشراف : ج ۳ ص ۴۰۸) .
7.وأخَذَ دِرعَهُ مالِكُ بنُ بِشرٍ الكِندِيُّ ، فَلَبِسَهُ ، فَصارَ مَعتوهاً (الفتوح : ج ۵ ص ۱۱۹ ، مقتل الحسين عليه السلام ، خوارزمى : ج ۲ ص ۳۷ و ۳۸) .
