۶ / ۱۲

تميم بن حُصَين‏

تميم بن حُصَين ، از قبيله فَزار و جزو سوارانى بود كه از سپاه عمر بن سعد براى جنگ تن به تن ، گامْ جلو نهاد و با لحنى شماتت‏آميز ، آب فرات و تلألؤ آن را به رخ سپاه تشنه امام حسين عليه السلام كشيد . از اين رو ، امام حسين عليه السلام او را نكوهيد و وى را از اهل دوزخ شمرد و نفرين كرد كه تشنه كشته شود . بر اثر دعاى امام عليه السلام ، بلافاصله چنان عطشى بر او مسلّط شد كه از اسب افتاد و زير سُم سواران ، له شد و مُرد . احتمالاً او همان عبد اللَّه بن ابى حُصَين است كه خواهد آمد .^۱

۱۸۵۰.الأمالى ، صدوق - به نقل از عبد اللَّه بن منصور، از امام صادق ، از پدرش، از جدّش امام زين العابدين عليهم السلام - : آن گاه مرد ديگرى از لشكر عمر بن سعد به نام تميم بن حُصَين فَزارى براى مبارزه بيرون آمد و بانگ برآورد: اى حسين ! اى ياران حسين ! آيا نمى‏بينيد كه آب فرات، همانند شكم ماهيان مى‏درخشد؟ به خدا سوگند، از آن ، قطره‏اى نخواهيد نوشيد تا جرعه مرگ را سر كشيد!
امام حسين عليه السلام فرمود: «آن مرد كيست؟» .
گفتند: تميم بن حُصَين.
امام حسين عليه السلام فرمود: «اين و پدرش، جهنّمى اند. خداوندا ! او را همين امروز ، تشنه بميران» .
تشنگى بر او چيره شد تا اين كه از اسبش سقوط كرد و اسبان با سُم‏هايشان او را لگد كردند تا مُرد .^۲

ر . ك : ص ۷۲۰ (حصين بن نمير) .

۶ / ۱۳

حَرمَلة بن كاهل‏

حرمله از قبيله بنى اسد و از تيراندازان سپاه عمر بن سعد بود . او در روز عاشورا ، با پرتاب تير ،

۱۸۴۹.تاريخ الطبرى - به نقل از شهم بن عبد الرحمان جُهَنى - : مختار ، عبد اللَّه بن كامل را به سوى عثمان بن خالد بن اُسَير دُهمانى از بنى جُهَينه و به سوى ابو اسماء بن بِشر بن سَوطِ قابضى فرستاد كه هر دو ، از حاضران در صحنه كشته شدن حسين عليه السلام و شريك در ريختن خون و غارت عبد الرحمان بن عقيل بن ابى طالب بودند.
عبد اللَّه بن كامل ، عصرگاهى ، مسجد بنى دُهمان را محاصره كرد و گفت: همانند گناهان بنى دُهمان از روز آفريده شدن تا روز قيامت، به گردن من باشد، اگر عثمان بن خالد بن اُسَير برايم آورده نشود و تا نفر آخر، گردنتان را نزنم .
به او گفتيم: مهلتمان بده تا بگرديم و پيدايش كنيم.
با اسب به دنبال او به راه افتادند و آن دو را كه در جَبّانه‏^۱ نشسته بودند، پيدا كردند ، در حالى كه تصميم داشتند به جزيره‏^۲
فرار كنند. آن دو را نزد عبد اللَّه بن كامل آوردند. عبد اللَّه گفت: ستايش ، از آنِ خدايى است كه مؤمنان را از جنگ ، بى‏نياز كرد ! اگر آنان، اين را با اين پيدا نمى‏كردند، ما در پى‏اش براى رفتن به منزل او، به زحمت مى‏افتاديم . پس ستايش ، از آنِ خدايى است كه تو را ناموفّق گذاشت تا در دسترس قرار بگيرى !
آن گاه آن دو را با خود به كنار چاه جَعد آورد و گردنشان را زد و باز گشت و خبر آنها را به مختار داد. مختار به او دستور داد كه به سوى آن دو برگردد و آن دو را بسوزاند و گفت : خاك نشوند تا بسوزند.^۳