۱۸۰۶.ذوب النُّضار - به نقل از امام صادق عليه السلام - : هيچ زن هاشمى‏اى سرمه به چشم نكشيد و مو رنگ نكرد و تا پنج سال در خانه هيچ هاشمى‏اى ، دودى [براى پختن غذا ]ديده نشد، تا اين كه عبيد اللَّه بن زياد - كه لعنت خدا بر او باد - كشته شد .^۱

۱۸۰۷.ذوب النُّضار - به نقل از فاطمه دختر امير مؤمنان عليه السلام - : هيچ زنى از ما ، مو رنگ نكرد و در چشمش ميلِ سرمه نگرداند و شانه نزد، تا زمانى كه مختار ، سر عبيد اللَّه بن زياد را فرستاد .^۲

۶ / ۳

عمر بن سعد

ابو حفص عمر بن سعد بن ابى وقّاص ، سركرده سپاه عبيد اللَّه بن زياد در رويارويى با امام حسين عليه السلام بوده است . در سال تولّد وى ، اختلاف است .^۳ او در خانواده‏اى قُرَشى و نسبتاً مهم به دنيا آمد ؛^۴ امّا از همان آغاز جوانى ، هواى رياست در سر داشت و پدرش را سزاوارترين كس به خلافت مى‏دانست .^۵
ابن سعد ، مجرم شماره سوم فاجعه كربلا بود و فرماندهى عمليات را در كربلا به عهده داشت . وى به طمع مُلك رى ، فريفته وعده‏هاى دروغين ابن زياد شد و به جنايت‏هاى بزرگى دست يازيد كه ننگ آن براى هميشه ، دامنگير او و خانواده‏اش گشت .
عمر بن سعد - چنان كه امام حسين عليه السلام پيشگويى كرده بود - به خواسته خود ، يعنى حكومت بر مُلك رى نرسيد و ناكام در كوفه ماند ، تا آن كه در قيام مختار به كيفر دنيوى خود رسيد .
عمر بن سعد در قيام مختار ، به شدّت ، هراسان شد . از اين رو ، به وسيله عبد اللَّه بن جَعدة بن هُبَيره از مختار ، امان‏نامه گرفت ؛ امّا مختار ، امان‏نامه را ماهرانه و دوپهلو تنظيم نمود و در اوّلين فرصت ، بهانه‏اى به دست آورد و يكى از ياران خود را به نام ابو عمره ، براى دستگيرى او روانه كرد . ابو عمره نيز در درگيرى با عمر بن سعد ، او را با شمشير به قتل رساند و سرش را در لباسش

عمر بن سعد، نزد امام زين العابدين عليه السلام آورده شد، ايشان به سجده افتاد و فرمود : «ستايش ، خدايى را كه انتقام مرا از دشمنانم گرفت! خدا به مختار ، جزاى خير بدهد!» .^۱

۱۸۰۵.تاريخ اليعقوبى - پس از هلاكت عبيد اللَّه بن زياد به دست مختار در سال ۶۷ هجرى - : مختار ، سرِ عبيد اللَّه بن زياد را به وسيله مردى از خويشانش براى امام زين العابدين عليه السلام در مدينه فرستاد و به او گفت: بر درِ خانه على بن الحسين عليه السلام بِايست و هر گاه ديدى درهاى خانه باز و مردم وارد شدند، اين، همان زمانِ بار عام است . تو هم وارد شو .
فرستاده مختار به درِ خانه امام زين العابدين عليه السلام آمد و وقتى درها باز شدند و مردم براى غذا خوردن وارد شدند، او با صداى بلند اعلام كرد: اى اهل بيت نبوّت و مَعادن رسالت و مكان‏هاى فرود آمدن فرشتگان و جايگاه‏هاى نزول وحى! من فرستاده مختار بن ابى عبيد هستم. سرِ عبيد اللَّه بن زياد ، همراه من است .
در خانه‏هاى بنى هاشم ، هيچ زنى نبود ، مگر اين كه صدا به ناله بلند كرد. فرستاده مختار، وارد شد و سرِ عبيد اللَّه را بيرون آورد. وقتى امام زين العابدين عليه السلام آن را ديد، فرمود: «خداوند ، او را از رحمتش دور كند و به آتش ببرد!» .
برخى گفته‏اند: امام زين العابدين عليه السلام، از روزى كه پدرش كشته شد، هرگز خندان ديده نشد، مگر در آن روز. ايشان شترى داشت كه از شام ، ميوه مى‏آورد . وقتى سرِ عبيد اللَّه بن زياد آورده شد، دستور داد كه ميوه‏ها در ميان اهالى مدينه توزيع شوند و زنان خاندان پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله ، شانه به سر زدند و مو رنگ كردند . از زمانى كه حسين بن على عليه السلام كشته شده بود، زنى شانه نزده و مو رنگ نكرده بود.^۲