فصل ششم : سرانجام كسانى كه در كشتن امام حسين و يارانش نقش داشتند

۶ / ۱

يزيد بن معاويه‏

يزيد بن معاوية بن ابى سفيان - كه مادرش مَيسون ، دختر بَجدَل كلبى بود - در سال ۲۵ يا ۲۶ هجرى ، متولّد شد^۱ و در سال ۶۴ هجرى ، به هلاكت رسيد .^۲
وى كه مُجرم اصلى در فاجعه خونبار كربلا بود ، تنها سه سال پس از اين فاجعه، در ۳۸ سالگى با ننگ‏آميزترينِ مرگ‏ها ، از دنيا رفت و با مرگش ، حكومت ننگين خاندان ابوسفيان نيز پايان يافت .
گزارش‏ها ، در باره علّت مرگ ناگهانى يزيد ، مختلف اند ؛ امّا مورّخان، اتّفاق نظر دارند كه افراط در مِى‏گُسارى و بَدمستى ، موجب هلاكت او گرديد . برخى گفته‏اند : وى هنگام رقص و در حال بدمستى به زمين خورد و مغزش متلاشى گرديد^۳ . برخى ، گاز گرفته شدن توسط ميمونش را كه با وى بازى مى‏كرد^۴ ، و برخى ، كثرت مى‏گسارى و قى كردنِ پياپى آن را عامل هلاكت او ذكر كرده‏اند^۵ .
همچنين گزارش شده كه صورت او پس از مرگ ، همچون قير ، سياه شد^۶ و با ظاهرى چون باطنش ، به عالم آخرت منتقل گرديد .
گفتنى است كه عبّاسيان ، در سال‏هاى نخست حكومتشان، قبرهاى يزيد ، معاويه و عبد الملك بن مروان را نبش كردند و استخوان‏هاى باقى‏مانده آنان را آتش زدند .^۷

گفتم: چرا؟
گفت: ما پيش‏تر ، [از گذشتگانمان‏] نقل مى‏كرديم كه پسر پيامبرى در اين جا كشته مى‏شود و من ترس داشتم كه من ، همان باشم. وقتى حسين كشته شد، گفتيم: اين ، همانى بود كه از او حرف مى‏زديم و پس از آن، هر وقت از آن جا عبور مى‏كردم، مى‏گذشتم و بر مركبم پا نمى‏كوبيدم .^۱