۵ / ۲

راهب‏

۱۷۷۹.الثقات ، ابن حبّان : عبيد اللَّه بن زياد، سرِ حسين عليه السلام را به همراه زنان و كودكان اسير خاندان پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله با سر و صورتى باز، با كاروانى به شام فرستاد. آنان وقتى به منزلگاهى مى‏رسيدند، سر را از صندوق ، بيرون مى‏آوردند و آن را بر سرِ نيزه‏اى مى‏زدند و تا وقت حركت كاروان ، از آن، محافظت مى‏كردند و آن گاه سر را به صندوق، بر مى‏گرداندند و راهى مى‏شدند.
همين طور منزل به منزل مى‏رفتند تا به منزلى رسيدند كه دِير راهبى در آن بود . سر را طبق معمول از صندوق، بيرون آوردند و در نيزه كردند و نيزه را به دِير، تكيه دادند.
راهب در شب، نورى را ديد كه از دِيرش به سوى آسمان مى‏رود. [از بالاى دير ]به سوى آن گروه ، خم شد و از آنها پرسيد: شما كيستيد؟
گفتند: ما شامى هستيم.
گفت: اين ، سرِ كيست؟
گفتند: سرِ حسين بن على.
گفت: چه بد مردمى هستيد شما! به خدا سوگند، اگر عيسى عليه السلام فرزندى داشت، او را بر تخم چشممان جا مى‏داديم.

فصل پنجم : بازتاب حادثه كربلا در ميان غير مسلمانان‏

۵ / ۱

فرستاده پادشاه روم

۱۷۷۸.تذكرة الخواصّ - به نقل از عبيد بن عمير - : فرستاده قيصر ، نزد يزيد بود . به يزيد گفت: اين، سرِ كيست؟
يزيد گفت: سرِ حسين.
پرسيد: حسين كيست؟
گفت: پسر فاطمه.
پرسيد: فاطمه كيست؟
گفت: دختر محمّد .
او گفت: پيامبرتان؟!
گفت: آرى.
گفت: پدرش كه بود؟
گفت: على بن ابى طالب.
گفت: على بن ابى طالب كيست؟
گفت: پسر عموى پيامبرمان .
فرستاده قيصر گفت: به حقّ مسيح ، سوگند كه شما و دينتان بر حق نيستيد. ما در جزيره‏اى ، دِيرى‏^۱ داريم كه سُم الاغ آقايمان عيسى مسيح عليه السلام ، در آن ، نگهدارى مى‏شود و ما هر ساله از گوشه و كنار دنيا، در آن جا گرد مى‏آييم و برايش نذرهاى فراوان مى‏كنيم و بزرگش مى‏داريم ، همان گونه كه شما كعبه‏تان را بزرگ مى‏داريد. گواهى مى‏دهم كه شما باطليد .
آن گاه برخاست و ديگر پيش يزيد باز نگشت.^۲

ر . ك : ص ۵۶۳ (بخش ششم/ فصل هفتم / احتجاج فرستاده پادشاه روم با يزيد).