۳ / ۹
زنى از بنى بَكر
۱۷۶۸.الملهوف - به نقل از حُمَيد بن مسلم - : وقتى سپاه به زنان امام حسين عليه السلام در خيمههايش يورش آورد و آنها را غارت مىكرد، زنى از بنى بكر بن وائل را ديدم كه با همسرش در سپاه عمر بن سعد بود . او شمشيرى را برداشت و به سوى خيمهها رفت و گفت: «اى خاندان بكر بن وائل! آيا دختران پيامبر خدا غارت مىشوند [و شما كارى نمىكنيد]؟! هيچ فرمانى جز از جانب خدا نيست. اى خونخواهان پيامبر خدا!» كه همسرش او را گرفت و به خيمهاش باز گرداند .۱
۳ / ۱۰
همسر مالك بن نُسَير
۱۷۶۹.تاريخ الطبرى - به نقل از حُمَيد بن مسلم - : مردى از قبيله كِنده به نام مالك بن نُسَير از بنى بَدّاء، نزد حسين عليه السلام آمد و با شمشير بر سر ايشان زد و بُرنُسى۲ را كه بر سر ايشان بود ، شكافت . شمشير به سر ايشان رسيد و خون از آن جارى شد و بُرنُس ، آكنده از خون گرديد .
حسين عليه السلام به وى فرمود: «با آن [دست] ، هرگز نخورى و نياشامى! و خدا با ستمگران ، محشورت كند!» .
آن گاه ، بُرنُس را از سر انداخت و كلاهى خواست و آن را بر سر گذاشت و دستارى بر روى آن بست، در حالى كه خسته و ناتوان شده بود. مرد كِندى آمد و بُرنُس ايشان را كه از جنس خز بود، برداشت و آن را نزد زنش، امّ عبد اللَّه (دختر حر و خواهر حسين بن حُرّ بَدّى) برد و آن گاه شروع به شستن خون آن كرد . همسرش به او گفت: آيا غنيمتِ گرفته شده از پسر دختر پيامبر خدا را به منزل من مىآورى؟! آن را از پيش من ببر.
دوستان او گفتند كه: كِندى ، بسيار وضع فلاكتبارى پيدا كرد تا اين كه مُرد.۳
1.رَأَيتُ امرَأَةً مِن بَني بَكرِ بنِ وائِلٍ ، كانَت مَعَ زَوجِها في أصحابِ عُمَرَ بنِ سَعدٍ ، فَلَمّا رَأَتِ القَومَ قَدِ اقتَحَموا عَلى نِساءِ الحُسَينِ عليه السلام في فُسطاطِهِنَّ ، وهُم يَسلُبونَهُنَّ ، أخَذَت سَيفاً ، وأقبَلَت نَحوَ الفُسطاطِ ، وقالَت : يا آلَ بَكرِ بنِ وائِلٍ ! أتُسلَبُ بَناتُ رَسولِ اللَّهِ ؟! لا حُكمَ إلّا للَّهِِ ، يا لَثاراتِ رَسولِ اللَّهِ ! فَأَخَذَها زَوجُها ، فَرَدَّها إلى رَحلِهِ (الملهوف : ص ۱۸۰ ، مثير الأحزان : ص ۷۷) .
2.بُرنُس : جبّهاى كلاهدار ؛ كلاه بلندى كه زُهّاد صدر اسلام بر سر مىگذاشتند ؛ كلاه قلندرى (لسان العرب : ج ۶ ص ۲۶ مادّه «برنس» ، النهاية : ج ۱ ص ۱۲۲ مادّه «برنس») .
3.إنَّ رَجُلاً مِن كِندَةَ يُقالُ لَهُ مالِكُ بنُ النُّسَيرِ مِن بَني بَدّاءَ ، أتاهُ [أي أتَى الحُسَينَ عليه السلام] فَضَرَبَهُ عَلى رَأسِهِ بِالسَّيفِ ، وعَلَيهِ بُرنُسٌ لَهُ ، فَقَطَعَ البُرنُسَ ، وأصابَ السَّيفُ رَأسَهُ ، فَأَدمى رَأسَهُ ، فَامتَلَأَ البُرنُسُ دَماً .
فَقالَ لَهُ الحُسَينُ عليه السلام : لا أكَلتَ بِها ولا شَرِبتَ ، وحَشَرَكَ اللَّهُ مَعَ الظّالِمينَ .
قالَ : فَأَلقى ذلِكَ البُرنُسَ ، ثُمَّ دَعا بِقَلَنسُوَةٍ ، فَلَبِسَها ، وَاعتَمَّ ، وقَد أعيا وبَلَّدَ ، وجاءَ الكِندِيُّ حَتّى أخَذَ البُرنُسَ ، وكانَ مِن خَزٍّ ، فَلَمّا قَدِمَ بِهِ بَعدَ ذلِكَ عَلَى امرَأَتِهِ اُمِّ عَبدِ اللَّهِ ابنَةِ الحُرِّ ، اُختِ حُسَينِ بنِ الحُرِّ البَدِّيِّ ، أقبَلَ يَغسِلُ البُرنُسَ مِنَ الدَّمِ .
فَقالَت لَهُ امرَأَتُهُ : أسَلَبَ ابنِ بِنتِ رَسولِ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله تُدخِلُ بَيتي ؟! أخرِجهُ عَنّي ، فَذَكَرَ أصحابُهُ أنَّهُ لَم يَزَل فَقيراً بِشَرٍّ حَتّى ماتَ (تاريخ الطبرى : ج ۵ ص ۴۴۸ ، أنساب الأشراف : ج ۳ ص ۴۰۸) .
