1.ابو عثمان، عبد الرحمان بن مُلّ بن عمرو نَهْدى، از طايفه قُضاعه بود . او زمان جاهلى و زمان پيامبر صلى اللَّه عليه و آله را درك كرده بود ؛ ولى پيامبر خدا را نديده بود. وى در دوران پيامبر صلى اللَّه عليه و آله اسلام آورد و در دوران عمر ، وارد مدينه شد و در تعدادى از جنگ‏ها شركت كرد. وى از تعدادى از صحابيان حديث نقل كرده است. او با سلمان فارسى به مدّت دوازده سال ، رفيق بود . وى ، بزرگ قومش به شمار مى‏رفت ، بسيار عبادت مى‏كرد و قرآن را به خوبى قرائت مى‏كرد . او شصت بار حج و عمره به جا آورد و در سال ۸۱ يا ۹۵ يا ۱۰۰ ق ، در بصره در گذشت.

2.كانَ أبو عُثمانَ النَّهدِيُّ مِن ساكِنِي الكوفَةِ ، ولَم يَكُن لَهُ بِها دارٌ لِبَني نَهدٍ ، فَلَمّا قُتِلَ الحُسَينُ بنُ عَلِيٍّ عليه السلام تَحَوَّلَ ، فَنَزَلَ البَصرَةَ ، وقالَ : لا أسكُنُ بَلَداً قُتِلَ فيهِ ابنُ بِنتِ رَسولِ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله (الطبقات الكبرى : ج ۷ ص ۹۸ ، تاريخ الطبرى : ج ۱۱ «المنتخب من ذيل المذيل» ص ۶۳۲) .

3.كانَ أبو عُثمانَ النَّهدِيُّ مِن قُضاعَةَ ، وأدرَكَ النَّبِيَّ صلى اللَّه عليه و آله ولَم يَرَهُ ، وكانَ مِن ساكِنِي الكوفَةِ ، فَلَمّا قُتِلَ الحُسَينُ عليه السلام تَحَوَّلَ إلَى البَصرَةِ ، وقالَ : لا أسكُنُ بَلَداً قُتِلَ فيهِ ابنُ بِنتِ رَسولِ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله (تهذيب الكمال : ج ۱۷ ص ۴۲۷ ، تاريخ دمشق : ج ۳۵ ص ۴۷۵) .

4.ر . ك : ج ۱ ص ۶۳۰ .

5.رَأَيتُ بِشرَ بنَ غالِبٍ يَتَمَرَّغُ عَلى‏ قَبرِ الحُسَينِ عليه السلام نَدامَةً عَلى‏ ما فاتَهُ مِن نَصرِهِ (الطبقات الكبرى / الطبقة الخامسة من الصحابة : ج ۱ ص ۵۰۱ ح ۴۶۲) .

1.قالَ عُبَيدُ اللَّهِ بنُ زِيادٍ لِقَيسِ بنِ عُبادٍ : ما تَقولُ فِيَّ وفِي الحُسَينِ ؟ فَقالَ : أعفِني أعفاكَ اللَّهُ ! فَقالَ : لَتَقولَنَّ . قالَ : يَجي‏ءُ أبوهُ يَومَ القِيامَةِ فَيَشفَعُ لَهُ ، ويَجي‏ءُ أبوكَ فَيَشفَعُ لَكَ . قالَ : قَد عَلِمتُ غَشَّكَ وخُبثَكَ ، لَئِن فارَقتَني يَوماً لَأَضَعَنَّ بِالأَرضِ أكثَرَكَ شَعراً (عيون الأخبار ، ابن قتيبة : ج ۲ ص ۱۹۷) .

2.كانَ عِندَ ابنِ زِيادٍ قَيسُ بنُ عُبادٍ ، فَقالَ لَهُ ابنُ زِيادٍ : ما تَقولُ فِيَّ وفي حُسَينٍ ؟ فَقالَ : يَأتي يَومَ القِيامَةِ جَدُّهُ وأبوهُ واُمُّهُ فَيَشفَعونَ فيهِ ، ويَأتي جَدُّكَ وأبوكَ واُمُّكَ فَيَشفَعونَ فيكَ ، فَغَضِبَ ابنُ زِيادٍ ، وأقامَهُ مِنَ المَجلِسِ (تذكرة الخواصّ : ص ۲۵۷) .

3.حارثة بن بدر بن حُصَين تميمى غدايى ، از تابعيان و اهل بصره بود و دوران پيامبر صلى اللَّه عليه و آله را درك كرده بود ؛ ولى ايشان را نديده بود. وى ، شاعر و چابك‏سوار بنى تميم بود . امام على عليه السلام به خاطر مفسد و مُحارب بودنش، خون او را هدر اعلام كرد ؛ امّا پيش از آن كه به وى دست بيابند، توبه كرد و سعيد بن قيس براى او نزد امام على عليه السلام شفاعت كرد و امام عليه السلام او را بخشيد. وى ، دوست زياد بن ابيه بود و در نزد او جايگاهى داشت و در جنگ اَزرَقيان، فرمانده اهل بصره بود. امام على عليه السلام او را مأمور جنگ با خوارج كرد ؛ ولى خوارج، او را در اطراف اهواز ، شكست دادند و وقتى به او نزديك شدند ، با همراهانش سوار كِشتى شد و با آنها در سال ۶۴ ق ، غرق گرديد.

4.قالَ عُبَيدُ اللَّهِ بنُ زِيادٍ لِحارِثَةَ بنِ بَدرٍ الغُدانِيُّ : ما تَقولُ فِيَّ وفِي الحُسَينِ يَومَ القِيامَةِ ؟ قالَ : يَشفَعُ لَهُ أبوهُ وجَدُّهُ صلى اللَّه عليه و آله ، ويَشفَعُ لَكَ أبوكَ وجَدُّكَ (وفيات الأعيان : ج ۶ ص ۳۵۳) .