عبد اللَّه بن عمر گفت: اى عراقيان ! از من در باره مُحرمى مىپرسيد كه مگسى را كشته ، در حالى كه پسر دختر پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله را كشتيد و پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله فرموده بود: «آن دو (حسن و حسين) ، دو دسته گل من از دنيايند» ؟!۱
۱۷۱۲.أنساب الأشراف - به نقل از ابو يَقْظان - : عبد اللَّه بن عمر ، از مردى عراقى شنيد كه حكم مُحرمى را مىپرسد كه ملخى را كشته و ديگرى، حكم كشتن شپشك را مىپرسيد و ديگرى در باره مورچهاى فتوا مىخواست.
عبد اللَّه بن عمر گفت: از عراقىها در عجبم كه پسر دختر پيامبرشان را مىكُشند و در باره حكم شرعىِ كشتن ملخ و شپشك و مورچه مىپرسند!۲
۱۷۱۳.الطرائف: هنگامى كه حسين بن على بن ابى طالب عليه السلام كشته شد، عبد اللَّه بن عمر به يزيد بن معاويه نوشت: «امّا بعد: مصيبتى بس بزرگ و فاجعهاى بس چشمگير است ! حادثهاى بزرگ در اسلام ، رُخ داده و هيچ روزى چون روز حسين نيست».
يزيد به وى نوشت: «اى نادان ! ما به خانههايى گرفتهشده و فرشهايى گستردهشده و بالشهايى چيدهشده در آمدهايم و بر سرِ آنها جنگيدهايم . اگر حق با ما بود ، كه براى حقّمان جنگيديم و اگر حق با ديگران بود، كه پدرت ، نخستين كسى بود كه اين را بنياد گذاشت و پيشى گرفت و حقّ اهل حق را به خودش اختصاص داد» .۳
1.سَمِعتُ ابنَ أبي نُعمٍ يَقولُ : شَهِدتُ ابنَ عُمَرَ ، وسَأَلَهُ رَجُلٌ مِن أهلِ العِراقِ عَن مُحرِمٍ قَتَلَ ذُباباً .
فَقالَ : يا أهلَ العِراقِ ! تَسأَلوني عَن مُحرِمٍ قَتَلَ ذُباباً ، وقَد قَتَلتُمُ ابنَ بِنتِ رَسولِ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله ، وقَد قالَ رَسولُ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله : هُما رَيحانَتَيَّ مِنَ الدُّنيا ؟! (مسند ابن حنبل: ج ۲ ص ۵۳۵ ح ۶۴۱۵) .
2.سَمِعَ [عَبدُ اللَّهِ بنُ عُمَرَ] رَجُلاً مِن أهلِ العِراقِ يَستَفتي في مُحرِمٍ قَتَلَ جَرادَةً ، وآخَرُ يَستَفتي في قَتلِ قَملَةٍ ، وآخَرُ يَستَفتي في نَملَةٍ .
فَقالَ : وا عَجَباً لِأَهلِ العِراقِ ! يَقتُلونَ ابنَ بِنتِ نَبِيِّهِم ، ويَستَفتونَ في قَتلِ الجَرادَةِ ، وَالقَملَةِ ، وَالنَّملَةِ !! (أنساب الأشراف : ج ۱۰ ص ۴۴۷) .
3.لَمّا قُتِلَ الحُسَينُ بنُ عَلِيِّ بنِ أبي طالِبٍ عليه السلام كَتَبَ عَبدُ اللَّهِ بنُ عُمَرَ إلى يَزيدَ بنِ مُعاوِيَةَ :
أمّا بَعدُ ، فَقَد عَظُمَتِ الرَّزِيَّةُ ، وجَلَّتِ المُصيبَةُ ، وحَدَثَ فِي الإِسلامِ حَدَثٌ عَظيمٌ ، ولا يَومَ كَيَومِ الحُسَينِ .
فَكَتَبَ إلَيهِ يَزيدُ : يا أحمَقُ ، فَإِنّا جِئنا إلى بُيوتٍ مُتَّخِذَةٍ ، وفُرُشٍ مُمَهَّدَةٍ ، ووَسائِدَ مُنَضَّدَةٍ ، فَقاتَلنا عَلَيها ، فَإِن يَكُنِ الحَقُّ لَنا فَعَن حَقِّنا قاتَلنا ، وإن يَكُنِ الحَقُّ لِغَيرِنا ، فَأَبوكَ أوَّلُ مَن سَنَّ هذا وآثَرَ وَاستَأثَرَ بِالحَقِّ عَلى أهلِهِ (الطرائف : ص ۲۴۷ ح ۳۴۸، بحار الأنوار : ج ۴۵ ص ۳۲۸) .
