بر پايه گزارش طبرى ، كشته شدن مختار ، در چهاردهم رمضان سال ۶۷ و در ۶۷ سالگى او اتّفاق افتاد .^۱
پس از شكست مختار ، يارانش نيز تسليم شدند ؛ امّا جمعى از بزرگان كوفه (از جمله عبد الرحمان بن محمّد بن اشعث) ، با اصرار ، مُصعَب بن زبير را وادار كردند كه دستور دهد همه آنان را - كه به شش هزار نفر مى‏رسيدند - ، بكشند .^۲

سپاه مختار به فرماندهى ابراهيم بن مالك اَشتر ، در ذى حجّه سال ۶۶ ، به سوى لشكر ابن زياد - كه به مرزهاى شمال غربى عراق نفوذ كرده بودند - حركت كردند . نبرد سنگينى ميان دو لشكر در گرفت و در عاشوراى سال ۶۷ ق ، سپاه شام ، شكست خورد و ابن زياد به هلاكت رسيد .^۱ مختار ، سرِ ابن زياد را براى امام زين العابدين عليه السلام‏فرستاد . ايشان مشغول خوردن غذا بود كه فرستاده مختار ، سرِ ابن زياد را نزد ايشان آورد . بر پايه گزارشى ، هنگامى كه ايشان ، سر ابن زياد را ديد ، سجده شكر گزارد و فرمود :
الحَمدُ للَّهِ الَّذى أدرَكَ لى ثَأري مِن عَدُوّى ، وَ جزَى اللَّهُ المُختارَ خَيراً .
أُدخِلتُ عَلى‏ عُبَيدِ اللَّهِ بنِ زِيادٍ و هُوَ يَتَغدّى‏ ورَأسُ أبي بَينَ يَدَيهِ ، فَقُلتُ : اللَّهُمَّ لا تُمِتنى حَتّى‏ تُرِيَنى رَأسَ ابنِ زِيادٍ .
ستايش ، خدايى را كه انتقام خون مرا از دشمنم گرفت! خداوند به مختار ، پاداش خير دهد!^۲ بر عبيد اللَّه بن زياد وارد شدم ، در حالى كه غذا مى‏خورد و سرِ پدرم در برابرش بود. گفتم : خداوندا! مرا نميران تا زمانى كه سرِ عبيد اللَّه را به من ، نشان دهى ^۳ .
از امام صادق عليه السلام روايت شده كه فرمود :
مَا اكتَحَلَت هاشِمِيَّةٌ وَلا اختَضَبَت ، وَ لا رُئِىَ فى دارِ هاشِمِىٍّ دُخانٌ خَمسَ حِجَجٍ ، حَتّى‏ قُتِلَ عُبَيدُ اللَّهِ بنِ زِيادٍ - لَعَنَهُ اللَّهُ - .
هيچ زن هاشمى‏اى خضاب نكرد و سرمه نكشيد و به مدّت پنج سال ، در خانه هيچ هاشمى‏اى ، دودى ديده نشد (غذايى پخته نشد)، تا اين كه عبيد اللَّه بن زياد - كه لعنت خدا بر او باد - كشته شد ^۴ .
فراريان كوفه ، به استاندار بصره ، مُصعَب بن زبير ،^۵ پناهنده شدند و او را به نبرد با مختار ، تحريك كردند . مُصعَب نيز آماده نبرد شد^۶ و دو سپاه در برابر هم قرار گرفتند ؛ امّا اين بار ، مختار ، شكستِ سختى خورد و در دار الحكومه ، تحت محاصره دشمن در آمد و در ادامه نبرد ، كشته شد و باقى‏مانده يارانش نيز تسليم شدند .^۷