۱۵۸۵.تاريخ الطبرى - به نقل از غاز بن ربيعه جُرَشى (از قبيله حِمْيَر) - : هنگامى كه اسيران و همراهانشان به درِ كاخ يزيد رسيدند ، مُحَفِز بن ثَعلَبه ، صدايش را بلند كرد و گفت : اين ، محفِّز بن ثَعلَبه است كه فرومايگان تبهكار را براى امير مؤمنان ، آورده است .
يزيد بن معاويه ، در پاسخ او گفت : آنچه مادر محفِّز به دنيا آورده ، بدتر و فرومايه‏تر است!^۱

۱۵۸۶.الطبقات الكبرى (الطبقة الخامسة من الصحابة) : مُحَفِز بن ثَعلَبه عائذى ، از قبيله قريش ، بر يزيدْ وارد شد و گفت : اى امير مؤمنان ! سرِ كم‏خِردترين و فرومايه‏ترينِ مردمان را برايت آورده‏ام .
يزيد گفت : آنچه مادر محفِّز زاده ، كم‏خِردترين و فرومايه‏ترين است! گويى اين مرد ، كتاب خدا را نخوانده كه : ([خداوند ،] فرمان‏روايى را به هر كه بخواهد ، مى‏دهد و از هر كس بخواهد ، مى‏گيرد و هر كس را بخواهد ، عزيز مى‏كند و هر كه را بخواهد ، خوار مى‏سازد)^۲ !
سپس ، در حالى كه با چوب خيزران (نِى) بر ميان دو لب حسين عليه السلام مى‏زد ، چنين خواند :

سرِ مردانى را شكافتند كه نزد ما عزيز بودند ؛ولى آنان ، نافرمان‏ترين و ستمكارترين بودند .
اين بيت ، از شعر حُصَين بن حُمام مُرّى است .
مردى از انصار ، حضور داشت و گفت : چوب‏دستى‏ات را از اين جا بردار ، كه من ديدم پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله جايى را كه تو بر آن [ضربه‏] مى‏زنى ، مى‏بوسيد .^۳

۱۵۸۴.الطبقات الكبرى (الطبقة الخامسة من الصحابة) : عبيد اللَّه بن زياد ، هنگامى كه حسين عليه السلام را كشت ، زَحر بن قيس جُعفى را به سوى يزيد بن معاويه ، گسيل داشت تا خبر را به او بدهد . زَحْر كه وارد شد ، يزيد به او گفت : در پشتِ سرت ، چه خبر است ؟
گفت : اى امير مؤمنان ! به پيروزى و يارى خدا ، بشارتت باد! حسين بن على با هجده تن از خاندانش و هفتاد تن از يارانش بر ما وارد شد . ما هم به سوى آنها رفتيم و ميان تسليم و گردن نهادن به حكم عبيد اللَّه بن زياد يا جنگ ، مخيّرشان كرديم و آنان ، جنگ را بر تسليم شدن ، ترجيح دادند .
آنها عقب مى‏نشستند ؛ امّا نه به سوى پناهگاهى ، و از [دست‏] ما به پشته‏ها و سنگ‏هاى نشانىِ راه و چاله‏ها پناه مى‏بردند ، مانند پناه بردن كبوترها از باز شكارى . خداوند ، ما را در برابر آنان ، يارى داد . به خدا سوگند - اى امير مؤمنان - ، جز به اندازه نحر شتر يا خواب كوتاه نيم‏روزى نبود ، تا آن كه خداوند ، مؤمنان را از [شرّ ]آنان آسوده كرد و تا آخرين نفرشان را از پاى در آورديم . اين ، پيكرهاى برهنه آنان است كه افتاده و اين ، گونه‏هاى خاك‏آلودشان و خِرخِره‏هاى [بريده ]خونينشان است! باد ، شِن‏ها را در بيابان دوردست و بى‏علف ، بر پيكر آنان مى‏پراكَنَد و درندگان صحرا ، فوج فوج ، بر آنان در مى‏آيند و زائرانِ آنها ، عقاب‏ها و لاشخورهايند .
چشم‏هاى يزيد ، اشكبار شد و گفت : من به اطاعت شما بدون كشتن حسين هم راضى بودم .
آن گاه گفت : اين است فرجام سركشى و نافرمانى!
يزيد سپس به اين شعر ، تمثّل جست :

هر كس جنگ را مزه‏مزه كند ، طعم آن را تلخ مى‏يابدو آن را در جاى تنگ و سخت ، وا مى‏نهد .^۱