جستن كبوتران از بازِ شكارى . به خدا سوگند - اى امير مؤمنان - ، جز به اندازه نحر كردن شترى يا خواب كوتاه نيم‏روزى ، طول نكشيد كه تا آخرين نفرشان را از پاى در آورديم .
اكنون ، پيكرهاى برهنه و لباس‏هاى خونين و گونه‏هاى خاك‏آلودشان ، كه خورشيد ، آنها را مى‏گُدازد و باد بر آنها مى‏وزد ، پيشكش تو! زائران آنها ، عقاب‏ها و لاشخورهاى بيابان‏هاى خشك و دوردست اند .
چشم يزيد ، اشكبار شد و گفت : من از اطاعتتان ، بدون كشتن حسين هم راضى مى‏شدم . خدا ، پسر سميّه را لعنت كند ! هان ! به خدا سوگند ، اگر من بودم ، از حسين مى‏گذشتم . خداوند ، حسين را رحمت كند !
و هيچ صِله و پاداشى به او نداد .^۱

۱۵۸۳.مثير الأحزان - به نقل از عُذَرى بن ربيعة بن عمرو جُرَشى - : من نزد يزيد بن معاويه بودم كه زَحْر بن قيس مَذحِجى به سوى يزيد آمد . يزيد به او گفت : واى بر تو ! چه در پشتِ سر دارى؟
گفت : به پيروزى و يارى خدا ، بشارتت باد ! . . . اين ، پيكرهاى برهنه آنان و صورت‏هاى خاك‏آلودشان و لباس‏هاى خونينشان است . خورشيد ، آنها را مى‏گُدازد و باد بر آنها مى‏وزد . زائران آنها ، عُقاب‏ها و لاشخورهاى بيابان‏هاى هموار و يك‏دست اند . نه كفن دارند و نه نازْبالشى!^۲

۷ / ۵

تبريك پيروزى به يزيد

۱۵۸۱.تاريخ الطبرى - به نقل از عمّار دُهنى ، از امام باقر عليه السلام ، در بيان روانه شدن اهل بيتِ امام حسين عليه السلام به شام به وسيله عبيد اللَّه - : [عبيد اللَّه ]آنان را سوار و به سوى يزيد ، روانه كرد . هنگامى كه بر او وارد شدند ، يزيد ، همه كسانى (بزرگانى) را كه در شام حضور داشتند ، گِرد آورد و آن گاه ، اسيران را وارد كردند و حاضران ، پيروزى يزيد را به او تبريك گفتند .^۱

۱۵۸۲.تاريخ الطبرى - به نقل از غاز بن ربيعه جُرَشى - : به خدا سوگند ، ما نزد يزيد بن معاويه در دمشق بوديم كه زَحْر بن قيس ، پيش آمد و نزد يزيد بن معاويه رفت . يزيد به او گفت : واى بر تو ! چه در پشتِ سر و نزد خود دارى؟
زَحْر گفت : اى امير مؤمنان ! به پيروزى و يارى خدا ، بشارت بده ! حسين بن على با هجده تن از خانواده و شصت نفر از پيروانش ، بر ما وارد شدند و ما هم به سوى آنها رفتيم و از آنان خواستيم كه تسليم شوند و به حكم امير عبيد اللَّه بن زياد ، گردن بنهند و يا بجنگند . آنان ، جنگ را بر تسليم شدن ، ترجيح دادند . ما هم هنگام طلوع آفتاب ، به آنها يورش برديم و آنها را از هر سو ، محاصره كرديم ، تا آن كه شمشيرها ، جايگاهشان را از سرهاى آنان بر گرفتند . آنان ، عقب مى‏نشستند ؛ امّا پناهگاهى نداشتند و از [دست‏] ما به پشته‏ها و حفره‏ها پناه مى‏بردند ، مانند پناه