۱۵۷۸.الفتوح : حرم پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله را آوردند و از دروازه‏اى كه «تَوما» ناميده مى‏شد ، وارد شهر دمشق كردند . آن گاه آنان را آوردند تا بر راه‏پلّه درِ مسجد ، آن جا كه اسيران را نگاه مى‏دارند ، ايستادند . پيرمردى جلو آمد و به آنان نزديك شد و گفت : ستايش ، ويژه خدايى است كه شما را كُشت و هلاكتان ساخت و مردان را از آزار شما آسوده كرد و شما را در اختيار امير مؤمنان نهاد !
زين العابدين عليه السلام به او فرمود : «اى پيرمرد ! آيا قرآن خوانده‏اى؟» .
گفت : آرى . آن را خوانده‏ام .
فرمود : «پس ، اين آيه را مى‏دانى : (بگو : بر آن (رسالت) ، اجرى از شما نمى‏طلبم ، جز مهروَرزى با نزديكانم) » .
پيرمرد گفت : آن را خوانده‏ام .

خوانده‏اى؟» .
پيرمرد گفت : آن را خوانده‏ام .
امام عليه السلام به او فرمود : «اى پيرمرد ! آن نزديكان ، ما هستيم . آيا در سوره بنى اسرائيل خوانده‏اى : (و حقّ نزديكان را به آنها بده)^۱ ؟» .
پيرمرد گفت : آن را خوانده‏ام .
امام زين العابدين عليه السلام فرمود : «اى پيرمرد ! آن نزديكان ، ما هستيم . آيا اين آيه را خوانده‏اى : (و بدانيد كه يكْ‏پنجمِ آنچه به دست مى‏آوريد ، براى خداوند ، پيامبر و نزديكان است)^۲ ؟» .
گفت : آرى .
فرمود : «اى پيرمرد ! آن نزديكان ، ما هستيم . آيا اين آيه را خوانده‏اى : (خداوند ، اراده آن دارد كه آلودگى را تنها از شما اهل بيت بزُدايد و شما را پاك و پاكيزه گرداند)^۳؟» .
پيرمرد گفت : آن را خوانده‏ام .
امام عليه السلام فرمود : «ما آن اهل بيت هستيم و خداوند ، آيه طهارت را مخصوص ما كرده است ، اى پيرمرد!» .
پيرمرد ، خاموش گشت و از گفته خويش ، پشيمان شد و گفت : تو را به خدا ، شما آنان هستيد؟
زين العابدين عليه السلام فرمود : «به خدا سوگند ، بدون شك ، ما همان‏ها هستيم و به حقّ جدّمان پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله ، ما همان‏ها هستيم» .
پيرمرد گريست و عمامه‏اش را پرت كرد و سپس سرش را به سوى آسمان ، بلند كرد و گفت : خدايا ! من از دشمن خاندان محمّد - جن باشد يا اِنس - ، به تو پناه مى‏برم . و سپس گفت : آيا مى‏توانم توبه كنم؟
زين العابدين عليه السلام به او فرمود : «آرى . اگر به سوى خدا باز گردى ، خدا هم به سوى تو باز مى‏گردد و تو با ما خواهى بود» .
پيرمرد گفت : من توبه‏كارم .
ماجراى پيرمرد به يزيد بن معاويه رسيد و فرمان داد او را بكُشند .^۴