سفيان بن يزيد بن مُغَفّل ، بيرون آمد تا از ابن عفيف ، دفاع كند كه با او دستگيرش كردند . ابن عفيف ، كشته و در جاى خاكروبه ، به دار آويخته شد .
جُندَب بن عبد اللَّه را آوردند . ابن زياد به او گفت : به خدا سوگند ، با ريختن خونت به خدا تقرّب مى‏جويم .
جُندَب گفت : تو با ريختن خون من ، تنها از خدا دور مى‏شوى .^۱

۱۵۳۹.الفتوح : ابن زياد ، از منبر بالا رفت و خدا را حمد و ثنا گفت و در ميان سخنش گفت : ستايش ، خدايى را كه حق و اهلش را چيره كرد و امير مؤمنان و پيروانش را يارى داد و دروغگو پسر دروغگو را كُشت !
او ديگر چيزى بر اين سخن نيفزود و توقّف كرد . عبد اللَّه بن عفيف اَزْدى - كه خدا ، رحمتش كند - برخاست . او - كه از برگزيدگان شيعه و برترينِ آنها بود و چشم چپش را در جنگ جَمَل و چشم ديگرش را در پيكار صِفّين از دست داده بود و از مسجد اعظمِ كوفه جدا

عبد اللَّه بن عفيف اَزدىِ غامِدى - كه شيعه بود و چشم چپش را در جنگ جَمَل و چشم راستش را در پيكار صِفّين از دست داده بود و از مسجد اعظمِ كوفه جدا نمى‏شد - ، هنگامى كه سخن ابن زياد را شنيد ، به او گفت : اى پسر مرجانه ! دروغگو ، تو و پدرت هستيد و كسى كه به او حكومت داد و نيز پدرش . اى پسر مرجانه ! آيا فرزندان پيامبران را مى‏كشيد و سخن صدّيقان را مى‏گوييد؟!
ابن زياد گفت : او را برايم بياوريد .
عبد اللَّه ، شعار قبيله اَزْد را سر داد : اى آمرزيده! اى آمرزيده (مَبْرورُ ، يا مَبْرور) !
آن روز ، هفت‏صد تن از اَزْديان ، در كوفه حاضر بودند . برجَستند و او را خلاص كردند و به نزد خانواده‏اش آوردند .
ابن زياد به بزرگان [يمن‏] گفت : آيا نديديد اينان چه كردند؟
گفتند : چرا .
گفت : پس - اى يمنيان - برويد و يارتان را بياوريد . آنان نيز همان گونه كه به فرمان پدرش (زياد) براى احضار حُجر عمل كرده بودند ، عبد اللَّه را برايش آوردند .
عمرو بن حَجّاج به ابن زياد ، پيشنهاد داد كه همه اَزْديانِ حاضر در مسجد را بازداشت كند . آنان و از جمله عبد الرحمان بن مِخنَف و جز او كه در ميان آنان بودند ، بازداشت شدند و قبيله اَزْد و يمنيان با هم به شدّت درگير شدند .
ابن زياد ، كار يمنيان را كُند ديد . به پيكى كه به سوى آنان فرستاده بود ، گفت : ببين ميان آنان چه مى‏گذرد.
او آمد و جنگ سختى ديد . گفتند : به امير بگو كه : تو ما را به سوى مردم جزيره (شمال عراق) و عجميانِ موصل نفرستاده‏اى . تو ما را به سوى اَزْد ، شيران بيشه ، فرستاده‏اى ! نه تخمى هستند كه از آشيانه ، بيرون آورده شوند و نه دانه اسفندند كه لگدمال گردند .
عبيد اللَّه بن حوزه والِبى و محمّد بن حبيب بَكرى ، از قبيله اَزْد ، كشته شدند و كشتگان ميان آنها بسيار شد و يمنيان ، بر آنان قدرت يافتند و به كَپَر پشت خانه ابن عفيف رسيدند . آن را شكستند و به درون ، هجوم آوردند . دخترش شمشيرش را به دست او داد و او به دفاع از خود پرداخت . يمنيان ، از هر سو بر او حمله كردند [و او را گرفتند ]و براى ابن زياد آوردند ، درحالى كه مى‏گفت :

سوگند مى‏خورم كه اگر چشمانم مى‏ديدورودتان بر من و بيرون رفتنتان ، آسان نبود .