گفتم : على بن الحسين .
گفت : مگر خداوند ، على را نكُشت؟
گفتم : برادرى داشتم كه به او [نيز] على مى‏گفتند و بزرگ‏تر از من بود . مردم ، او را كُشتند .
ابن زياد گفت : بلكه خداوند ، او را كُشت .
گفتم : (خداوند ، جان‏ها را هنگام مرگشان مى‏گيرد)^۱» .
ابن زياد ، فرمان به كشتن على [بن الحسين‏] عليه السلام داد كه زينب دختر على عليه السلام فرياد كشيد : اى ابن زياد ! خون‏هايى كه از ما ريخته‏اى ، كافى است . تو را به خدا سوگند مى‏دهم كه او را نكُشى ، مگر آن كه مرا هم با او بكُشى .
ابن زياد ، او را رها كرد .^۲

۱۵۳۵.شرح الأخبار - در بيان وقايع پس از شهادت امام حسين عليه السلام - : على بن الحسين (زين العابدين) عليه السلام بزرگِ فرزندان باقى‏مانده حسين عليه السلام را - كه به شدّت ، بيمار بود - نيز بردند ... .
على بن الحسين عليه السلام مى‏گويد : «با توجّه به بيمارى‏ام و شدّت آن ، چيزى نفهميدم و متوجّه نشدم ، تا آن كه مرا نزد عمر بن سعد آوردند . هنگامى كه حالم را ديد ، از من رو گردانْد و من با همان بيمارى‏ام [گوشه‏اى‏] افتادم .
مردى از هواداران شام ، نزد من آمد و مرا برداشت و در حالى كه مى‏گريست ، روان شد و به من گفت : اى فرزند پيامبر خدا ! من بر جانِ تو بيم دارم . نزد من باش .
سپس مرا به جايگاه خود برد و مَقدمم را گرامى داشت و هر گاه به من مى‏نگريست ، مى‏گريست . من با خود مى‏گفتم : اگر خيرى نزد كسى باشد ، نزد اين مرد است .
هنگامى كه خاندان ما را به نزد عبيد اللَّه بن زياد بردند ، [عبيد اللَّه‏] از من جويا شد . گفتند :

مى‏خواهى او را بكشى ، مرا هم با او بكش .
على [بن الحسين‏] عليه السلام به عمّه‏اش گفت : «اى عمّه ! سخنى مگو تا من با او سخن بگويم» .
آن گاه به او رو كرد و گفت : «اى ابن زياد ! آيا مرا به كشتن ، تهديد مى‏كنى؟ آيا نمى‏دانى كه كشته شدن ، عادت ما و شهادت ، كرامت ماست؟» .^۱

۱۵۳۳.تذكرة الخواصّ - به نقل از هشام - : هنگامى كه على بن الحسينِ كوچك‏تر (زين العابدين) عليه السلام كه بيمار بود ، همراه زنان حاضر شد ، ابن زياد گفت : اين ، چگونه سالم مانده است؟ او را بكُشيد .
زينب دختر على عليه السلام فرياد كشيد : اى ابن زياد ! خون‏هايى كه از ما ريخته‏اى ، كافى است . اگر او را مى‏كشى ، مرا هم با او بكُش .
على [بن الحسين‏] عليه السلام فرمود : «اى پسر زياد ! اگر مى‏خواهى مرا بكُشى ، به اين زنان بنگر كه آيا ديگر خويشاوند مردى برايشان مى‏ماند» .
ابن زياد گفت : تو با آنان باش .^۲

۱۵۳۴.الطبقات الكبرى (الطبقة الخامسة من الصحابة) : زين العابدين عليه السلام فرمود : «مردى از آنان ، مرا پنهان مى‏كرد و مَقدم مرا گرامى مى‏داشت و پرستارى‏ام مى‏كرد و هر گاه بيرون مى‏رفت و داخل مى‏آمد ، مى‏گريست ، تا آن جا كه گفتم : اگر وفادارى ميان مردم باشد ، نزد اين است . تا اين كه جارچى ابن زياد ، ندا داد : هان ! هر كس على بن الحسين را بيابد و او را بياورد ، سيصد درهم به او مى‏دهيم .
به خدا سوگند ، او گريان نزد من آمد و شروع به بستن دستم به گردنم كرد ، در حالى كه مى‏گفت : مى‏ترسم!
به خدا سوگند ، او مرا دست‏بسته ، بيرون برد و به آنان سپرد و سيصد درهم گرفت و من به او مى‏نگريستم . مرا گرفتند و نزد ابن زياد بردند . گفت : نامت چيست؟