۱۵۲۸.الأمالى ، صدوق - به نقل از دربان عبيد اللَّه بن زياد - : ابن زياد - كه خدا ، لعنتش كند - على بن الحسين عليه السلام و زنان را فرا خواند و سرِ حسين عليه السلام را نيز طلب كرده بود . زينب عليها السلام دختر على عليه السلام نيز ميان آنان بود . ابن زياد گفت : ستايش ، خدايى را كه شما را رسوا كرد و كُشت و سخنانتان را تكذيب كرد!
زينب عليها السلام گفت : «ستايش ، خدايى را كه ما را به محمّد صلى اللَّه عليه و آله ، گرامى داشت و پاك و پاكيزهمان كرد! خدا ، تنها فاسق را رسوا مىگرداند و فاجر را تكذيب مىكند» .
ابن زياد گفت : كار خدا را با شما خاندان ، چگونه ديدى؟
زينب عليها السلام گفت : «تقديرشان كشته شدن بود و آنان هم به سوى قتلگاهشان شتافتند و خداوند ، به زودى ، تو و آنان را گِرد هم مىآورد و ميان شما داورى مىكند» .
ابن زياد - كه خدا ، لعنتش كند - بر زينب عليها السلام ، خشم گرفت و آهنگ كشتنش را كرد كه عمرو بن حُرَيث ، او را آرام نمود .
زينب عليها السلام گفت : «اى ابن زياد ! آنچه با ما كردى ، تو را بس است . مردانمان را كُشتى ، ريشه مان را بركَنْدى ، حريممان را شكستى و زنان و كودكانمان را اسير كردى و اگر اينها براى خُنَك شدن دلت بود ، دلت خُنَك شد !».
ابن زياد ، فرمان داد تا آنها را به زندان باز گردانند و پيكهايى به بشارت كشته شدن حسين عليه السلام به اطراف فرستاد و سپس فرمان داد تا اسيران و سر حسين عليه السلام را به شام ببرند .۱
