۱۵۰۱.المصباح ، كفعمى : سَكينه ، دختر حسين عليه السلام ، گفت : هنگامى كه حسين عليه السلام كشته شد ، به گردن او آويختم و بيهوش شدم و شنيدم كه مى‏گفت :

«پيروان من ! هر گاه از آب گوارا سيراب شديديا در باره غريب يا شهيدى چيزى شنيديد ، بر من ناله كنيد» .
سكينه ، بيمناك و با صورت و بينىِ زخمى برخاست ، در حالى كه گونه‏هايش را مى‏خراشيد و [شنيد] هاتفى مى‏گويد :

زمين و آسمان بر او گريستندبا اشك‏هاى روان و با [سِرشك‏] خون .
آن دو بر كشته كربلا گريستنددر هياهوى مردمان پُرمدّعا .
آب را در كناره رود ، از او دريغ كردند .اى چشم ! بر او گريه كن كه او را از خوردن آب ، باز داشتند .^۱

۶ / ۳

چگونگى ورود خاندان پيامبر صلى اللَّه عليه و آله به كوفه‏

۱۵۰۲.تاريخ الطبرى - به نقل از عوانة بن حكم كلبى - : حسين عليه السلام كشته شد و كاروان اسيران را آوردند تا در كوفه بر عبيد اللَّه بن زياد ، وارد كردند .^۲

۱۵۰۳.الأمالى ، مفيد - به نقل از حَذلَم بن ستير - : محرّم سال ۶۱ ، به كوفه وارد شدم ، در هنگامى كه زين

۱۵۰۰.مثير الأحزان : دخترانِ سَرور پيامبران و روشنىِ چشم زهرا عليها السلام ، سربرهنه و گريان و زارى‏كنان ، بيرون آمدند . آنان بر جوانان و پيران مى‏گريستند ، كه آتش در خيمه‏ها افتاد . آنان ، گريختند و مانند همان كسانى بودند كه شاعر گفته است :

يتيمان را مى‏بينى كه ناله سر مى‏دهندو از فقدان بهترين پيشوا ، خاك بر سر مى‏پاشند .
پرده‏نشينان ، سرْبرهنه بر مى‏خيزندو بر كناره گيسوى يتيمان ، دست مى‏كشند .
و زنان را بيوه و فرزند از دست داده مى‏بينى‏كه بر هر تربيت شده و شريفى مى‏گِريند .
آنان ، بر پيكر حسينِ در خونْ تپيده و جدا شده از دوستانش ، گذشتند و زينب عليها السلام با آوايى غمين و دلى چركين بر او ناليد و گفت : «اى محمّد ! فرمان‏رواى آسمان ، بر تو درود فرستد ! اين ، حسين است كه در خونْ خفته و دست و پا بُريده است و دخترانت اسير گشته‏اند . به خدا شِكوه مى‏برم و به علىِ مرتضى و فاطمه زهرا و حمزه سيّد الشهدا . اين ، حسين است كه در صحرا افتاده و باد صبا بر او مى‏وزد ؛ همان كشته حراميان ! واى از غم و رنج ! امروز ، جدّم پيامبر خدا در گذشت . اى ياران محمّد ! اينان ، فرزندان مصطفى هستند كه به سانِ اسيران ، رانده مى‏شوند» .
سخن زينب عليها السلام ، دل‏هاى سنگ‏دل را نرم و كوه‏هاى سخت را ويران كرد .^۱