مىبردند ، ديدم . من در دمشق بودم و جلوى سر ، مردى سوره كهف را قرائت مىكرد تا به اين سخن خداى متعال رسيد : (آيا پنداشتى كه اصحاب كهف و رَقيم ، از نشانههاى شگفت ما بودند؟!) . آن گاه خداوند ، سر را به سخن در آورد و با شيوايى تمام گفت : «شگفتتر از ماجراى اصحاب كهف ، كُشتن و بردن من است» .۱
۱۴۸۱.المناقب ، ابن شهرآشوب - به نقل از شَعْبى - : هنگامى كه سرِ حسين عليه السلام را بر درخت آويختند ، از آن شنيده شد : (و به زودى ، ستمكاران خواهند دانست به كجا باز مىگردند!)۲ .
و نيز صدايش در دمشق شنيده شد كه مىگويد : (قدرتى ، جز از جانب خدا نيست!)۳ .
و نيز شنيده شد كه قرائت مىكند : (آيا پنداشتى كه اصحاب كهف و رَقيم ، از نشانههاى شگفت ما بودند؟!) . زيد بن اَرقَم گفت : كار تو ، شگفتتر است ، اى فرزند پيامبر خدا !۴
۱۴۸۲.دلائل الإمامة - به نقل از حارث بن وَكيده - : من در ميان كسانى بودم كه سرِ حسين عليه السلام را مىبردند و شنيدم كه آن سر ، سوره كهف را مىخوانَد و من با آن كه صداى ابا عبد اللَّه الحسين عليه السلام را مىشنيدم ، در درونم [به ايشان] شك مىكردم .
[سر] به من گفت : «اى پسر وَكيده ! آيا ندانستى كه ما امامان ، زنده هستيم و نزد خدايمان روزى مىخوريم ؟!» .
با خود گفتم : سر را مىدزدم . ندا داد : «اى پسر وَكيده ! تو به اين كار ، راهى ندارى (موفّق نمىشوى) و گناه ريختن خون من ، نزد خدا ، از چرخاندن سرم بزرگتر است . آنان را وا بگذار . (به زودى ، آن گاه كه غل و زنجير در گردن ، به روىْ كشيده شوند ، خواهند دانست!)۵» .۶
1.أنَا - وَاللَّهِ - رَأَيتُ رَأسَ الحُسَينِ بنِ عَلِيٍّ عليه السلام حينَ حُمِلَ ، وأنَا بِدِمَشقَ ، وبَينَ يَدَيِ الرَّأسِ رَجُلٌ يَقرَأُ سورَةَ الكَهفِ ، حَتّى بَلَغَ قَولَهُ تَعالى : (أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحَبَ الْكَهْفِ وَ الرَّقِيمِ كَانُواْ مِنْ ءَايَتِنَا عَجَبًا) ، قالَ : فَأَنطَقَ اللَّهُ الرَّأسَ بِلِسانٍ ذَرِبٍ ، فَقالَ : أعجَبُ مِن أصحابِ الكَهفِ قَتلي وحَملي (تاريخ دمشق : ج ۶۰ ص ۳۷۰ ؛ الخرائج و الجرائح : ج ۲ ص ۵۷۷ ح ۱) .
2.شعرا : آيه ۲۲۷ .
3.كهف : آيه ۳۹ .
4.لَمّا صَلَبوا رَأسَهُ عَلَى الشَّجَرَةِ سُمِعَ مِنهُ : (وَ سَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُواْ أَىَّ مُنقَلَبٍ يَنقَلِبُونَ) .
وسُمِعَ أيضاً صَوتُهُ بِدِمَشقَ يَقولُ : (لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ) .
وسُمِعَ أيضاً يَقرَأُ : (أَنَّ أَصْحَبَ الْكَهْفِ وَ الرَّقِيمِ كَانُواْ مِنْ ءَايَتِنَا عَجَبًا) ، فَقالَ زَيدُ بنُ أرقَمَ : أمرُكَ أعجَبُ يَابنَ رَسولِ اللَّهِ (المناقب ، ابن شهرآشوب : ج ۴ ص ۶۱ ، بحار الأنوار : ج ۴۵ ص ۳۰۴) .
5.غافر : آيه ۷۰ و ۷۱ .
6.كُنتُ فيمَن حَمَلَ رَأسَ الحُسَينِ عليه السلام ، فَسَمِعتُهُ يَقرَأُ سورَةَ الكَهفِ ، فَجَعَلتُ أشُكُّ في نَفسي وأنَا أسمَعُ نَغمَةَ أبي عَبدِ اللَّهِ عليه السلام .
فَقالَ لي : يَا بنَ وكيدَةَ ، أما عَلِمتَ أنّا مَعشَرَ الأَئِمَّةِ أحياءٌ عِندَ رَبِّنا نُرزَقُ ؟!
قالَ : فَقُلتُ في نَفسي : أسرِقُ رَأسَهُ ، فَنادى : يَا بنَ وكيدَةَ ، لَيسَ لَكَ إلى ذاكَ سَبيلٌ ، سَفكُهُم دَمي أعظَمُ عِندَ اللَّهِ مِن تَسييرِهِم رَأسي ، فَذَرهُم (فَسَوْفَ يَعْلَمُونَ إِذِ الْأَغْلَلُ فِى أَعْنَقِهِمْ وَ السَّلَسِلُ يُسْحَبُونَ)(دلائل الإمامة : ص ۱۸۸ ح ۱۳ ، نوادر المعجزات : ص ۱۱۰ ح ۷) .
