حُرَيث ، به دار آويخته ، ديديم . نيز شاهد بوديم كه سرِ حبيب بن مُظاهر را - كه همراه با حسين عليه السلام كشته شده بود - ، آوردند و همه آنچه را گفته بودند ، به چشم ديديم .
حبيب ، از هفتاد تن يارانِ يارى دهنده حسين عليه السلام بود كه كوه‏هايى از آهن [ و شمشير ]را پيشِ روى خود ديدند و با سينه و صورت ، به استقبال نيزه و شمشير رفتند، در حالى كه امان و مال ، به آنها پيشنهاد شده بود ؛ ولى آنان ، پاسخ رد دادند و گفتند: ما نزد پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله عذرى نداريم ، اگر حسين عليه السلام كُشته شود و ما جانى در بدن داشته و نگاره‏گر باشيم .
سپس ، گِرد او چرخيدند تا به شهادت رسيدند .
حبيب [ در واپسين ساعات عمرش ] شوخى مى‏كرد و يزيد بن خُضَير هَمْدانى - كه او را سَرورِ قاريان مى‏خواندند - ، به او گفت: برادر من ! اكنون ، وقت خنده نيست .
حبيب گفت: كجا بهتر از اين جا ، براى شادمانى است ؟ به خدا سوگند، جز اين نيست كه اين اُوباش ، با شمشيرهايشان به سوى ما مى‏آيند [ و ما را شهيد مى‏كنند ] و با حور العين ، هماغوش مى‏شويم .^۱

نام وى در «زيارت رجبيّه» هم آمده است .^۱

ر . ك : ص ۱۰۴ (فصل سوم / مُسلم بن عَوسَجَه) .

نكته‏

گفتنى است كه فاضل دربندى ، در كتاب أسرار الشهادة ،^۲ داستان مفصّلى را^۳ در باره ملاقات حبيب بن مُظاهر با مُسلم بن عَوسَجه در مغازه عطّارى در بازار كوفه براى خريد رنگ، همچنين نامه امام حسين عليه السلام به حبيب و دعوت از او براى يارى خود، گفتگوى حبيب با همسرش در باره رفتن به كربلا ، سخن گفتن غلام حبيب با اسب وى در خارج از كوفه، چگونگى رسيدن حبيب به كربلا و ابلاغ سلام زينب عليها السلام به وى هنگام ورود به كربلا، نقل كرده است كه مانند بسيارى از مطالب ديگر اين كتاب ، در منابع معتبر ، اثرى از آنها ديده نمى‏شود و متأسّفانه ، بسيارى از اهل منبر و مرثيه‏سرايان ، آنها را نقل مى‏كنند .

۹۱۹.رجال الكشّى - به نقل از فُضَيل بن زُبير - : ميثم تمّار ، سوار بر اسبش مى‏رفت كه حبيب بن مُظاهر اسدى را در مجلس قبيله بنى اسد ، ديد . آنها با هم سخن گفتند تا آن جا كه گردن اسب‏هايشان ، در هم فرو رفت.
سپس حبيب گفت: گويى پيرمردى شكم‏بزرگ را مى‏بينم كه در دار الرزق ، خربزه مى‏فروشد و به خاطر محبّت نسبت به خاندان پيامبرش ، به دار آويخته شده و بر همان چوبه دار ، شكمش را شكافته‏اند.
ميثم گفت : من نيز مردى سرخ‏رو ، با دو گيسوى بافته را مى‏شناسم كه بيرون مى‏آيد تا فرزند دختر پيامبرش را يارى دهد و كشته مى‏شود و سرش را به كوفه مى‏برَند .
آن گاه ، آن دو از هم جدا شدند و اهل مجلس گفتند: دروغگوتر از اين دو ، نديده بوديم !
اهل مجلس ، هنوز متفرّق نشده بودند كه رشيد هَجَرى آمد و از اهل مجلس ، در باره آن دو پرسيد . گفتند : از هم جدا شدند و شنيديم كه اين گونه مى‏گويند. رشيد گفت: خداوند ، ميثم را رحمت كند! فراموش كرد كه [ بگويد ]: و صد درهم ، بر جايزه آورنده سر [ -ِ حبيب ] مى‏افزايند.
سپس ، رشيد رفت و اهل مجلس گفتند: به خدا سوگند، اين ، دروغگوترينِ آنان بود!
همان مردم مى‏گويند: به خدا سوگند، روزگارى نگذشت كه ميثم را بر درِ خانه عمرو بن