315
شهادت‌نامه امام حسين عليه السلام2

۱۲۵۸.الإرشاد - به نقل از حميد بن مسلم - : به خدا سوگند ، مى‏ديدم كه با زنى از همسران و دختران و خاندان امام حسين عليه السلام درگير مى‏شوند و لباسش را از رويش مى‏كشند و چون چيره مى‏شوند ، آن را مى‏برند .
سپس به على بن الحسين عليه السلام رسيديم كه در بستر افتاده و به شدّت ، بيمار بود . گروهى از پيادگان ، با شمر رسيدند . آنان به شمر گفتند : آيا اين بيمار را نكشيم؟
من گفتم : سبحان اللَّه! مگر كودكان را مى‏كشند؟! اين ، بچّه است و بيمارى‏اش كارش را مى‏سازد .
همواره چنين گفتم تا آنان را از او باز گرداندم . پس عمر بن سعد آمد و زنان ، رو به رويش صيحه زدند و گريستند . او به يارانش گفت : هيچ يك از شما ، به درون خيمه‏هاى اين زنان نرود و متعرّض اين جوان بيمار هم نشويد .
زنان از او خواستند كه آنچه را از ايشان گرفته‏اند ، باز گردانند تا خود را با آنها بپوشانند . [عمر بن سعد] گفت : هر كس كه از وسايل ايشان چيزى برداشته ، بايد به آنان باز گرداند .
به خدا سوگند ، هيچ يك از آنان ، چيزى باز نگرداند . عمر بن سعد ، گروهى از اطرافيانش را بر خيمه و خرگاه زنان و نيز نزد على بن الحسين عليه السلام گماشت و گفت : مراقبشان باشيد تا كسى از آنان بيرون نرود ؛ ولى با آنها بدرفتارى نكنيد .۱

۱۲۵۹.المنتظم : [عمر بن سعد] به كشتن على بن الحسين عليه السلام فرمان داد ؛ امّا زينب ، خود را بر او انداخت و

1.فَوَ اللَّهِ ، لَقَد كُنتُ أرَى المَرأَةَ مِن نِسائِهِ وبَناتِهِ وأهلِهِ تُنازَعُ ثَوبَها عَن ظَهرِها حَتّى‏ تُغلَبَ عَلَيهِ ، فَيُذهَبَ بِهِ مِنها ، ثُمَّ انتَهَينا إلى‏ عَلِيِّ بنِ الحُسَينِ عليه السلام ، وهُوَ مُنبَسِطٌ عَلى‏ فِراشٍ ، وهُوَ شَديدُ المَرَضِ ، ومَعَ شِمرٍ جَماعَةٌ مِنَ الرَّجّالَةِ . فَقالوا لَهُ : ألا نَقتُلُ هذَا العَليلَ ؟ فَقُلتُ : سُبحانَ اللَّهِ ! أيُقتَلُ الصِّبيانُ ؟ إنَّما هُوَ صَبِيٌّ وإنَّهُ لِما بِهِ ، فَلَم أزَل حَتّى‏ رَدَدتُهُم عَنهُ . وجاءَ عُمَرُ بنُ سَعدٍ ، فَصاحَ النِّساءُ في وَجهِهِ وبَكَينَ ، فَقالَ لِأَصحابِهِ : لا يَدخُل أحَدٌ مِنكُم بُيوتَ هؤُلاءِ النِّسوَةِ ، ولا تَعَرَّضوا لِهذَا الغُلامِ المَريضِ ، وسَأَلَتهُ النِّسوَةُ لِيَستَرجِعَ ما اُخِذَ مِنهُنَّ لِيَتَسَتَّرنَ بِهِ ، فَقالَ : مَن أخَذَ مِن مَتاعِهِنَّ شَيئاً فَليَرُدَّهُ عَلَيهِنَّ ، فَوَ اللَّهِ ، ما رَدَّ أحَدٌ مِنهُم شَيئاً ، فَوَكَّلَ بِالفُسطاطِ وبُيوتِ النِّساءِ وعَلِيِّ بنِ الحُسَينِ عليه السلام جَماعَةً مِمَّن كانوا مَعَهُ ، وقالَ : اِحفَظوهُم لِئَلّا يَخرُجَ مِنهُم أحَدٌ ، ولا تُسيؤُنَّ إلَيهِم (الإرشاد : ج ۲ ص ۱۱۲ ، إعلام الورى : ج ۱ ص ۴۶۹) .


شهادت‌نامه امام حسين عليه السلام2
314

۱۲۵۵.مقتل الحسين عليه السلام ، خوارزمى : دشمنان ، پيش آمدند تا به گرد خيمه‏ها حلقه زدند . شمر بن ذى الجوشن نيز با آنها بود . او گفت : به درون خيمه‏ها برويد و جامه‏ها و متاعشان را بگيريد .
مردم ، وارد شدند و هر چه در خيمه‏ها بود ، برداشتند ، تا جايى كه گوشواره امّ كلثوم ، خواهر حسين عليه السلام را هم گرفتند و گوشش را دريدند . حتّى جامه رويينِ زنان را به زور مى‏كشيدند و مى‏بردند .
قيس بن اشعث ، قطيفه‏اى را برداشت كه حسين عليه السلام بر روى آن مى‏نشست . او از اين رو ، «قيسِ قطيفه» ناميده شد . همچنين ، مردى از قبيله اَزد به نام اسود ، كفش‏هاى ايشان را برداشت و سپس مردم به سوى وسايل زنان و اسبان و شترها رفتند و آنها را به تاراج بردند .۱

۱۲۵۶.المناقب ، ابن شهرآشوب : شمر ، متوجّه خيمه‏ها شد و آنچه را يافتند ، تاراج كردند و حتّى گوش امّ كلثوم براى [بردنِ ]گوشواره‏اى ، پاره شد .۲

۱۲۵۷.تاريخ الطبرى - به نقل از حميد بن مسلم - : به على بن الحسين ، علىِ كوچك‏تر [از على اكبر ]رسيدم . او بيمار بود و در بستر افتاده بود . شمر بن ذى الجوشن ، با پيادگانِ همراهش رسيد . آنان گفتند : آيا اين را نكشيم؟
من گفتم : سبحان اللَّه! كودكان را بكشيم؟! اين ، يك بچّه است .
پيوسته اين ، كارم بود و هر كس را كه مى‏آمد ، از او دور مى‏كردم ، تا آن كه عمر بن سعد آمد و گفت : هيچ كس وارد خيمه اين زنان نشود . كسى به اين جوان بيمار نيز كارى نداشته باشد . هر كس كه چيزى از وسايل اينان برداشته ، به ايشان برگرداند .
امّا به خدا سوگند ، كسى چيزى بر نگرداند .
على بن الحسين عليه السلام به من فرمود : «خير ببينى ، كه - به خدا سوگند - خداوند ، شر را با سخن تو ، از من دور ساخت!» .۳

1.أقبَلَ الأَعداءُ حَتّى‏ أحدَقوا بِالخَيمَةِ ، ومَعَهُم شِمرُ بنُ ذِي الجَوشَنِ ، فَقالَ : اُدخُلوا فَاسلُبوا بِزَّتَهُنَّ . فَدَخَلَ القَومُ فَأَخَذوا كُلَّ ما كانَ بِالخَيمَةِ ، حَتّى‏ أفضَوا إلى‏ قُرطٍ كانَ في اُذُنِ اُمِّ كُلثومٍ - اُختِ الحُسَينِ - فَأَخَذوهُ وخَرَموا اُذُنَها ، حَتّى‏ كانَتِ المَرأَةُ لَتُنازَعُ ثَوبَها عَلى‏ ظَهرِها حَتّى‏ تُغلَبَ عَلَيهِ . وأخَذَ قَيسُ بنُ الأَشعَثِ قَطيفَةً لِلحُسَينِ عليه السلام كانَ يَجلِسُ عَلَيها ، فَسُمِّيَ لِذلِكَ قَيسَ قَطيفَةٍ ، وأخَذَ نَعلَيهِ رَجُلٌ مِنَ الأَزدِ ، يُقالُ لَهُ : الأَسوَدُ ، ثُمَّ مالَ النّاسُ عَلَى الوَرسِ وَالخَيلِ وَالإِبِلِ ، فَانتَهَبوها (مقتل الحسين ، خوارزمى : ج ۲ ص ۳۷ ، الفتوح : ج ۵ ص ۱۲۰) .

2.قَصَدَ شِمرٌ إلَى الخِيامِ فَنَهَبوا ما وَجَدوا ، حَتّى‏ قُطِعَت اُذُنُ اُمِّ كُلثومٍ لِحَلقَةٍ (المناقب، ابن شهرآشوب : ج ۴ ص ۱۱۲) .

3.اِنتَهَيتُ إلى‏ عَلِيِّ بنِ الحُسَينِ بنِ عَلِيٍّ الأَصغَرِ عليهم السلام ، وهُوَ مُنبَسِطٌ عَلى‏ فِراشٍ لَهُ ، وهُوَ مَريضٌ ، وإذا شِمرُ بنُ ذِي الجَوشَنِ في رَجّالَةٍ مَعَهُ يَقولونَ : ألا نَقتُلُ هذا ؟ قالَ : فَقُلتُ : سُبحانَ اللَّهِ ! أنَقتُلُ الصِّبيانَ ، إنَّما هذا صَبِيٌّ . قالَ فَما زالَ ذلِكَ دَأبي أدفَعُ عَنهُ كُلَّ مَن جاءَ ، حَتّى‏ جاءَ عُمَرُ بنُ سَعدٍ ، فَقالَ : ألا لا يَدخُلَنَّ بَيتَ هؤُلاءِ النِّسوَةِ أحَدٌ ، ولا يَعرِضَنَّ لِهذَا الغُلامِ المَريضِ ، ومَن أخَذَ مِن مَتاعِهِم شَيئاً فَليَرُدَّهُ عَلَيهِم ؛ قالَ : فَوَ اللَّهِ ، ما رَدَّ أحَدٌ شَيئاً . قالَ : فَقالَ عَلِيُّ بنُ الحُسَينِ عليه السلام : جُزيتَ مِن رَجُلٍ خَيراً ، فَوَ اللَّهِ ، لَقَد دَفَعَ اللَّهُ عَنّي بِمَقالَتِكَ شَرّاً (تاريخ الطبرى : ج ۵ ص ۴۵۴ ، مقتل الحسين عليه السلام ، خوارزمى : ج ۲ ص ۳۸) .

  • نام منبع :
    شهادت‌نامه امام حسين عليه السلام2
    سایر پدیدآورندگان :
    محمّد محمّدى رى‏شهرى، با همکارى: سیّد محمود طباطبایى نژاد و سیّد روح اللّٰه سیّدطبایى
    تعداد جلد :
    1
    ناشر :
    انتشارات دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1391
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 119145
صفحه از 992
پرینت  ارسال به