رى ، اسير شده است .
گفت : او و خودم را به حساب خدا مى‏گذارم . نه دوست داشتم كه اسير شود، و نه اين كه پس از او بمانم .
حسين عليه السلام ، سخن او را شنيد و به او فرمود : «خدا ، رحمتت كند! بيعتم را از تو برداشتم . [برو و] براى آزاد كردن فرزندت تلاش كن» .
او گفت: درندگان ، مرا زنده زنده بخورند، اگر از تو جدا شوم !
امام عليه السلام فرمود : «پس ، اين جامه‏هاى گران‏بها را در اختيارِ فرزندت قرار ده تا با آنها ، فِديه (جانْ‏فداى) برادرش را فراهم كند» .
سپس ، پنج جامه به ارزش هزار دينار به او بخشيد.^۱

۹۱۶.مقاتل الطالبيّين - به نقل از حُمَيد بن مسلم - : مردى آمد و به ميان لشكر حسين عليه السلام در آمد و به نزد يكى از ياران ايشان رفت و به او گفت: از فلان پسرت ، خبر رسيده كه جنگجويان ديلم ، او را اسير كرده‏اند . پس با من بيا تا در پرداخت فِديه‏اش بكوشيم.
او گفت: تا چه كنم ؟ او و خودم را به حساب خدا ، وا مى‏گذارم .
امام حسين عليه السلام به او فرمود : «برو كه بيعتم را از تو برداشتم و فِديه پسرت را هم به تو مى‏بخشم».
او گفت: هرگز ! از تو جدا شوم و سپس خبرت را از مسافران بپرسم ؟ به خدا سوگند كه اين ، هرگز اتّفاق نمى‏افتد و از تو جدا نمى‏گردم !
سپس ، به آنان يورش بُرد و جنگيد تا كشته شد . رحمت و رضايت خدا بر او باد !^۲

اگر از تو جدا شوم ، درندگان ، زنده زنده ، مرا بخورند !
و در گزارشى ديگر ، آمده كه امام عليه السلام به وى فرمود كه فِديه (جانْ‏فداى) آزاد كردن فرزندش را هم در اختيارش مى‏گذارد ؛ امّا وى ، نپذيرفت و گفت :
هَيهاتَ أن اُفارِقَكَ ، ثُمَّ أسأَلَ الرُّكبانَ عَن خَبَرِكَ ! لا يَكونُ - وَاللَّهِ - هذا أبَداً ، ولا اُفارِقُكَ ^۱ .
هرگز ! از تو جدا شوم و از مسافران ، خبر تو را جويا شوم ؟ به خدا ، هرگز اين اتّفاق نمى‏افتد و از تو جدا نمى‏شوم !
بر پايه گزارش طبرى‏^۲ ، بشير و سُوَيد ، آخرين ياران امام عليه السلام بودند كه به خيل شهداى كربلا پيوستند .
وى ، در حالى كه اين اشعار را زمزمه مى‏كرد ، با سپاه دشمن درگير شد و به شهادت رسيد :

امروز - اى نَفْس - ، با [ خداى ] مهربان ، ديدار مى‏كنم‏و امروز ، با احسان تمام ، پاداش داده مى‏شوى .
بى‏تابى مكن . همه چيز ، فنا شدنى است‏و شكيبايى براى تو ، پُر بهره‏ترين است ، در پيشگاه داورِ روز جزا .^۳
از وى در «زيارت ناحيه مقدّسه» ، چنين ياد شده است :
السَّلامُ عَلى‏ بِشرِ بنِ عُمَرَ الحَضرَمِيِّ ، شَكَرَ اللَّهُ لَكَ قَولَكَ لِلحُسَينِ وقَد أذِنَ لَكَ فِي الاِنصِرافِ : أكَلَتني إذَن السِّباعُ حَيّاً إن فارَقتُكَ وأسأَلُ عَنكَ الرُّكبانَ ، وأخذُلُكَ مَعَ قِلَّةِ الأَعوانِ ، لا يَكونُ هذا أبَداً .
سلام بر بِشْر بن عُمَر حَضرَمى ! خداوند ، سپاس‏گزار اين گفته تو به حسين باشد ، آن هنگام كه او به تو اجازه داد كه بروى [ ؛ امّا گفتى ] : اگر از تو جدا شوم ، درندگان ، زنده زنده ، مرا بخورند ! خبر تو را از مسافران ، جويا شوم و تو را با وجود كمىِ ياور ، تنها بگذارم ؟ هرگز ، چنين اتّفاقى نمى‏افتد !^۴
نام او در «زيارت رجبيّه» نيز آمده است .^۵

۹۱۵.تهذيب الكمال - به نقل از اَسوَد بن قيس - : به محمّد بن بَشير حَضرَمى گفته شد: پسرت در مرز