تو ، فرزند پيامبر خدايى و بهترين پدر و مادر را دارى !^۱

۱۱۸۴.الاُصول الستّة عشر - به نقل از يكى از راويان شيعه ، از امام باقر عليه السلام - : پدرم [ امام زين العابدين عليه السلام ]- كه روز شهادت ابا عبد اللَّه حسين بن على عليه السلام ، دردِ شكم داشت و در خيمه بود - [ مى‏فرمايد : ]«من ، غلامانمان را مى‏ديدم كه چگونه با او مى‏آيند و مى‏روند و برايش آب مى‏برند و حسين عليه السلام ، يك بار به جناح راست و بار ديگر به جناح چپ و گاه به قلب لشكر ، حمله مى‏بُرد ؛ و آنان ، حسين عليه السلام را به گونه‏اى كشتند كه پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله از كشتن سگان بدان گونه نيز نهى كرده بود . حسين عليه السلام را با شمشير و نيزه و سنگ و چوب و عصا كُشتند و پس از آن ، بر [ بدن ] او اسب دواندند .^۲

۱۱۸۵.تاريخ الطبرى - به نقل از حُمَيد بن مسلم - : مردى از قبيله كِنْده به نام مالك بن نُسَير از بنى بَدّا ، نزديك حسين عليه السلام آمد و با شمشير ، چنان بر سرِ وى زد كه كلاه او را پاره كرد و به سرش رسيد و آن را خون انداخت و كلاه ، پُر از خون شد .
حسين عليه السلام به او فرمود : «با آن [ دستت ] نخورى و ننوشى ، و خدا ، تو را با ستمكاران ، محشور كند !» .
حسين عليه السلام ، آن كلاه را انداخت و سپس ، كلاهى [ ديگر ] خواست و آن را به سر نهاد و عمامه بست ؛ ولى درمانده و ناتوان شده بود . آن مرد كِنْدى ، نزديك آمد و آن كلاه را - كه از خَز بود - ، برداشت . هنگامى كه پس از آن بر همسرش ، امّ عبد اللَّه ، دختر حُر و خواهر حسين بن حُرِّ بَدّى در آمد و كلاه را از خون شست ، همسرش به او گفت : آيا لباس فرزند دختر پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله را به خانه‏ام مى‏آورى ؟ آن را از من ، دور كن !
يارانش هم گفته‏اند كه او ، همواره نادار و بدحال بود تا مُرد .^۳

۱۱۸۱.مثير الأحزان : حسين عليه السلام ، پيوسته مى‏جنگيد تا آن كه شمر بن ذى الجوشن آمد و ميان او و خيمه‏اش ، مانع شد . امام عليه السلام فرمود : «به زودى خيمه‏ام براى شما مباح خواهد شد ؛ ولى نابخردان و سركشانتان را از آن ، باز داريد و اگر دين نداريد ، دستِ‏كم در دنيا ، آزاده باشيد ...» .
شمر به او گفت : اى فرزند فاطمه ! چه مى‏گويى ؟
فرمود : «مى‏گويم : من با شما مى‏جنگم و شما با من مى‏جنگيد ؛ ولى زنان كه گناهى ندارند» .
شمر گفت : اين [ حق ] ، براى تو هست .^۱

۱۱۸۲.مقاتل الطالبيّين - به نقل از هانى بن ثُبَيت قايضى - : شمر - كه خدا ، لعنتش كند - ، به لشكر حسين عليه السلام ، حمله كرد و به سوى خيمه‏اش رفت تا آن را غارت كند . حسين عليه السلام به او فرمود : «واى بر شما ! اگر دين نداريد ، دست‏كم در دنيايتان ، آزاده باشيد . خيمه‏ام ، به زودى [ پس از مرگم ]برايتان مُباح خواهد شد» .
شمر ، خجالت كشيد و باز گشت .^۲

۹ / ۱۷

احوال امام عليه السلام در لحظه‏هاى پايانى زندگى‏

۱۱۸۳.الأمالى ، صدوق - به نقل از عبد اللَّه بن منصور ، از امام صادق ، از پدرش امام باقر ، از امام زين العابدين عليهم السلام - : سپس حسين عليه السلام با گونه چپش [ به زمين ]افتاد و دشمن خدا ، سِنان بن اَنَس اِيادى و شمر بن ذى الجوشن عامِرى - كه خدا ، لعنتشان كند - ، با مردانى از شاميان ، پيش آمدند تا بر بالاى سرِ حسين عليه السلام ايستادند .
آنان به يكديگر گفتند : منتظر چه هستيد ؟ او را راحت كنيد !
سِنان بن اَنَس اِيادى - كه خدا ، لعنتش كند - ، فرود آمد و محاسن امام عليه السلام را گرفت و با شمشير ، به گلوى او مى‏زد و مى‏گفت : به خدا سوگند ، سرت را جدا مى‏كنم ، با آن كه مى‏دانم كه